Winter

Achttien weken en één dag. Precies dertien dagen verwijderd van de helft. Wandelend door de vrieskou met een bolletje geluk onder mijn dikke winterjas verstopt. Zo had het kunnen zijn. Zo had het moeten zijn! Het overvalt me…

Inmiddels is het bijna drie maanden geleden dat ik je moest laten gaan. Nog zo klein, maar met een toekomst al zo groot. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, zijn we gaan fantaseren. Zijn we van je gaan houden. Totdat de wereld in september gewoon even had mogen stoppen met draaien.

Bij vriendinnen zie ik kleine buikjes groeien. Op social media kondigt ineens iedereen een zwangerschap aan. Of is dat misschien net zoals met witte auto’s? Als je erop let, zie je ineens niets anders meer. Wat het ook is, ik vind het niet altijd even makkelijk. Soms heel ingewikkeld zelfs.

Terwijl ik langs het water loop, merk ik dat mijn herinneringen aan jou troebel worden. Mijn zicht trouwens ook. Je laat mijn gedachtes steeds wat vaker los. Daarom voelt het juist nu zo fijn om even helemaal alleen met mijn gedachtes te zijn. Even helemaal alleen met jou.

Na de miskraam ben ik me op andere dingen gaan storten. Op onze prachtige dochter. Op het afronden van mijn werk, het vullen van mijn dagen. Op de dag dat ik opnieuw ongesteld word, kruip ik het liefst van alles weg in een hoekje. En dat doe ik dan ook. Heel even en het liefst als niemand het ziet.

We hebben de hoop nog lang niet opgegeven! En ook al kost het me de grootst mogelijke moeite, ik probeer mijn kinderwens een klein beetje los te laten. Want, toegegeven, soms sla ik er een klein beetje in door. Maar hoe laat ik los wat zo verdomd dichtbij was?

Ik heb nog geen idee. De tijd zal het leren. Stapje voor stapje. Of zoals de winter vandaag zijn intrede doet. Want plotseling is het daar.