Kleine (voet)stapjes
Soms gebeuren de dingen met een reden. Althans, dat dacht ik altijd. Zodra er iets vervelends gebeurde in mijn leven, wist ik dat het mijn ogen zou openen voor iets mooiers. Een 'geloof' wat gek genoeg rust gaf. Én vertrouwen.
Alles goed?
Voor het ziekenhuis zit ik op een bankje in de zon. Met naast me een hoog geblondeerde dame van middelbare leeftijd. Ze heeft een infuus in haar arm en is waarschijnlijk het ziekenhuis ontvlucht om een sigaretje te roken. Ze kijkt me een langere tijd onderzoekend aan. 'Wat een lekker weer hé, wijfie.'
Nooit meer zonder jou
De afgelopen weken waren zwaar. Verdrietig en deden ontzettend veel pijn. Het verliezen van je kindje tijdens de zwangerschap voelt als het doorkrassen van de allermooiste droom. En toch, toch lukt het ons om die weken waardevol te maken. Te koesteren op een gekke manier.
Met mijn ogen dicht
Zodra de wekker gaat, wil ik me het liefst van alles verstoppen. Verstoppen onder een deken, desnoods diep onder het matras. Ver verstoppen in een wereld waar verdriet en pijn gewoon helemaal niet bestaan.
Grote zus
‘Lieverd, mama moet je iets heel verdrietigs vertellen.’ Je grote groene ogen kijken dwars door me heen en je onderlipje begint te trillen. De piepkleine kuiltjes in je kin worden zichtbaar…
Voor altijd
‘Vind je het gek als ik Tom straks nog even vast wil houden?’ We zitten samen op een bankje in het park. Nog geen 50 meter bij ons huis vandaan. Ik wilde vanmorgen een kleine wandeling maken, maar mijn spieren houden het al snel voor gezien. Ik gebruik het bankje nu om uit te rusten, zodat ik straks aan Tim zijn arm weer terug kan lopen.
Hoop
In een rolstoel rijden we de lange verlaten gangen door, op weg naar de uitgang. Het hele ziekenhuis is uitgestorven en alle opgenomen patiënten zijn al onderweg naar dromenland. Dromenland… was vandaag maar een droom. Maar als ik kijk naar de blauwe prik-plekken op mijn handen en armen, dan weet ik dat we de dag van vandaag nooit meer zullen vergeten.
Spoed
‘Linsey, we moeten naar het ziekenhuis. De placenta laat niet los en je verliest op dit moment teveel bloed. Durf je het nog aan met de auto of wil je per ambulance?’ Ik staar naar jouw levenloze lichaampje op mijn borst. Nog zo klein, maar al zo volmaakt. Een grote wens, ons kleine wonder. Waarom kunnen we niet gewoon met jou hier achter blijven?
Tom
Met een handje op je buik word je in mama’s handen geboren. Met je piepkleine beentjes ontspannen over elkaar. Tien vingertjes aan iedere hand. Wiebelteentjes precies zoals die van je zusje. Ik herken je neusje en de zachte glimlach op je gezicht. Het is alsof ik naar je papa kijk, zo veilig en vertrouwd.
Maak jouw eigen website met JouwWeb