‘Shit, het is vol!’ Tussen mijn wimpers door kijk ik voorzichtig naar rechts en ik zie inderdaad dat de parkeerplaats van de Spoed propvol staat. ‘Rij dan maar door naar de parkeergarage schat.’‘Ik kan je ook afze…’ ‘Door… pfff Rijden… pfff.’

‘Je hebt weeën.’ Met een grote glimlach op mijn gezicht en een tikkeltje verbaast kijk ik naar de leuke verpleegkundige die zojuist het CTG heeft afgelezen. Ze lacht vriendelijk terug, maar lijkt wat onzeker. ‘Je zou het nu zo ongeveer moeten voelen, want het apparaat registreert een nieuwe wee.’ Vanuit zijn stoel zie ik Tim vol bewondering naar me kijken. Waarschijnlijk trots, omdat ik geen kick geef.

Als we een meisje krijgen, dan noemen we haar Bo. ‘Bo van der Velde.’ Een stoere meid, dat kan niet anders. En even is het zo.

Voordat we plaats mogen nemen in de wachtkamer, mag ik nog even op de weegschaal. Zo’n enorme plaat zoals je bij de dierenarts vaak ziet. 68.8 kilo. ‘Dat is vreemd,’ hoor ik de verpleegkundige zeggen.

Stel, ik zet je op een evenwichtsbalk. Buiten in de tuin. Voor pakweg, negen maanden lang. Zowel de lente- als de zomermaanden door. Ik ben tenslotte de moeilijkste niet. Blijf je staan, dan komt die allermooiste droom uit. Val je er vanaf, dan valt je droom in duigen.

Tweeduizend drieëntwintig. De getallen bij elkaar opgeteld, vormen samen zeven. Een geluksgetal. Wie weet wel ons geluksgetal…?

We hebben ratten. Een doldwaze overgrootvader, een kreupel maar ontzettend lief omaatje. Moeder rat en een strenge maar rechtvaardige papa. Talloze kindertjes spelend onder de vloer van het huis. Onder de vloer van ons huis. Nu nog wel.

Ik moet een bril. Sterker nog… ik heb een bril. Op mijn neus, op dit moment. Turend naar de letters op het beeldscherm. En eerlijk? Het valt me zwaar.

Negen opgeschoren druktemakertjes kijken wat verwilderd om zich heen. Ik sta eigenlijk nog wat te ver weg voor het maken van oogcontact. Om nog maar te zwijgen van ‘liefde op het eerste gezicht.’ En toch weet ik het al heel snel heel zeker.

‘Heeft u het allemaal een beetje gered de afgelopen weken?’ Met een klein beetje onzekerheid in mijn ogen kijk ik van de Internist naar Tim. En weer terug. Beiden kijken verwachtingsvol mijn kant op. ‘Ow, uhh…ik,’ stamel ik. ‘De nazorg voor uw vriend komt zo, mevrouw.’

Tegenover ons zit een hele lieve arts. Ze neemt de tijd, doet allerlei testjes en heeft overleg met een neuroloog. ‘Het lijkt me verstandig dat we de MRI scan gaan vervroegen.’Het dove gevoel in mijn gezicht is inmiddels uitgebreid naar mijn rechterarm, maar goddank hoeven we geen rekening te houden met een beroerte of hersenbloeding. Opluchting, maar ook kippenvel over mijn hele lichaam. Ik besluit er niet te lang bij stil te staan en weer te focussen op het gesprek.

Het is maandagochtend als ik de tijd van de magnetron probeer af te lezen. Als ik de getallen niet meer scherp in beeld krijg, begin ik te vloeken. Ik smeek de Heer, Karma en moeder Natuur om genade. Allerdrie tegelijk. ‘Geen migraine alsjeblieft. Alsjeblieft niet vandaag.’

Nog twee nachtjes slapen en een mooie avond te gaan. Nog precies vijftig uur en dan ga je na de twintig allerlaatste seconden aan de grootste vuurpijl de lucht in. Eindelijk en voorgoed voorbij.

‘Lin, ik wil een ander. De rek is eruit.’ Ik proest mijn verbazing terug in mijn koffiemok, maar dan zie ik dat het menens is. Voorzichtig maar resoluut ga je verder. ‘De kloof tussen ons in wordt zichtbaar.’ Je vertelt me dat je er al weken ‘s nachts van wakker ligt.

‘Ga mee boulderen,’ zei die. ‘Das leuk!’Toen we net aan het daten waren, stelde hij het al eens voor. Boulderen… klimmen voor stoere mannen. Vond ik. Niet dat hij nou persé stoer is. Al vind ik van wel. Het stoere zit hem meer in het klimmen tegen de muur op. Zonder touw of andere zekering. Dus als je uitglijdt of misstapt, dan tyfstraal je inderdaad een paar meter naar beneden. Leuk man.

Bij het verlaten van mijn huis, word ik begroet door een hitsig koppeltje. Parmantig kijken de twee opgewonden duiven vanaf de schutting op me neer, terwijl het mannetje zijn best doet om te balanceren bovenop de vrouw. Met een glimlach op mijn gezicht, stap ik op mijn fiets. Het winterse zonnetje tegemoet.

Ondanks het verbod op vuurwerk, genieten we van het lichtspektakel in de lucht. Met een champagnekus en een wens voor het nieuwe jaar, proosten we op jou!Je gaat voortvarend van start. Ondergedompeld in sneeuw. Veel sneeuw. Met de liefde roetsj ik op een veel te kleine slee de heuvel af. Terwijl onze dochter hoofdschuddend toekijkt. Rode wangen, koude tenen. Maar met een glimlach van oor tot oor. 2021, stiekem hou ik al een beetje van je.

Achttien weken en één dag. Precies dertien dagen verwijderd van de helft. Wandelend door de vrieskou met een bolletje geluk onder mijn dikke winterjas verstopt. Zo had het kunnen zijn. Zo had het moeten zijn! Het overvalt me…

Het is vrijdagmiddag rond etenstijd als papa thuis komt vanuit zijn werk. Buiten begint het al een beetje donker te worden. Binnen staat de verwarming aan en branden er wat kaarsjes. Mijn kleine zusje Mila kruipt naast me op de bank en wijst naar de grote goudkleurige bol aan de hemel. ‘Als het volle maan is vanavond, dan komen de wolven tevoorschijn,’ fluistert ze. Voorzichtig kruipt ze wat verder onder haar dekentje op de bank. Toch wel onder de indruk van haar eigen verhaal.

Ik word wakker van kramp in mijn onderbuik en ik weet dat het mis is. Het is zondag 26 september. Kwart over drie, midden in de nacht. Nog voordat ik naar het toilet loop, weet ik dat ik je verlies. In mijn hoofd heb ik de afgelopen dagen wel tien keer afscheid van je genomen. Maar nu ik je los moet laten, breek ik in honderdduizend stukjes.

Met bijna ingehouden adem loop ik mijn ronde door het huis. Het huis waar ik al bijna twee jaar geleden mijn eerste voetstappen achter liet. Op een betonnen vloer. In een woonkamer met donkergroene muren. Oud en muffig. Maar al zo van mij. Als ik nu om me heen kijk, is het opnieuw kaal in huis. Ik hou van het strand. Van zee en van pastel. De kleuren kleven op de muur, maar de ziel is al vertrokken. Verstopt in talloze tassen, dozen en een verdwaalde koffer. Op weg naar een nieuw avontuur.

'We hebben uw situatie besproken, mevrouw van Kan. Na overleg met de vakgroep hebben we besloten dat een lisexcisie op zeer korte termijn de beste uitkomst is. Als u hiermee akkoord gaat, willen we de afspraak zo snel mogelijk voor u inplannen.'

'Zoals u weet, bent u twee weken geleden op de poli geweest voor een colposcopie. Ik heb met behulp van een microscoop naar uw baarmoedermond gekeken en een biopt afgenomen.'

546 strooiwagens. 340 sneeuwschuivers en ruim 200 miljoen kilo zout. Nederland laat weten er klaar voor te zijn. De eerste sneeuw van 2021. Kom maar op.

2020. Een herinnering. Getekend met stoepkrijt op de grond. Een versiering of liefdevolle groet. Even het gevoel dat dichtbij niet langer ver weg hoeft te zijn.

Vanavond wil ik van je houden. Je vasthouden en overladen met verlangen. Ik wil je met slaapkamerogen aankijken, maar nog lang niet naar bed. Vanavond mag overgaan in de nacht. Zo lang de ochtend maar verstopt blijft.

Het is een koude dinsdagavond in maart als ik koffie drink op de derde verdieping. Met uitzicht over de oude Maas. Op de bank naast een hele leuke man.

'Hoe lang is jouw opa al dood?'Ze pakt een roze stift uit de tekendoos en begint driftig te kleuren. Ze tekent drie poppetjes. Blauw, roze en geel. Alledrie met een ballon in hun hand. Ik kijk naar de grote tekendoos van hout. Mijn tekendoos. Twee lagen diep. Gekregen van mijn opa toen ik ongeveer net zo oud was als mijn dochtertje nu.

Door de weeks ben je van huis. Vier nachten per week in een ander bed. In een ander land. Nog zeker tot eind november van dit jaar.

'Dus toen ik lag te bevallen, zat jij te tongen in de auto?'Ik lees je berichtje terwijl mijn ogen langzaam vol lopen met tranen. De cola in mijn mond begint te bruisen. Ik schiet in de lach en proest het uit.

Je komt binnen met een rugzak. Bij de deur fluister je goedemorgen terwijl je ogen gericht zijn op de grond. Ik zak door mijn knieën en ik probeer je blik te vangen. 'Goedemorgen, ik ben juf Linsey. Je bent nu bij de Duckies.'

Nergens kan ik een stappenplan vinden. Waar doe ik goed aan. Wanneer is de tijd rijp genoeg. Hoe bereid ik je voor op deze nieuwe stap in jouw leven. In het leven van ons samen.

Ik drink mijn koffie het liefst met een blokje Tony chocolade. Ik eet mijn pasta met zoveel mogelijk smaken kaas. Mijn avondjes op de bank sluit ik af met een blikje Shandy uit de koelkast.

Versierde kerstbomen staan verspreid in de Aula. Een glitter discobal schittert aan het plafond. Mariah Carey haalt uit met ‘All I want for Christmas is you’.

Ik verwijder mijn account. Ik breng de ruim achtduizend geïnteresseerden terug naar een aantal stille voorbijgangers. Ik zoek wel oogcontact met het echte leven.

Een dagje naar het strand met mijn meisjes. Zonnig, zevenentwintig graden. Een heerlijk windje langs de kust.

'Wat wil je later worden, Sharaï?'Mijn dochter van vier propt haar wijsvinger in haar onderlip. Haar ogen schieten schuin omhoog en haar heupen zwaaien opzij. Terwijl de kleine dramaqueen nog even nadenkt, glijdt er een glimlach over mijn gezicht.