Vanacht stond ik te bobbelen in de discotheek. Met mijn billen ondeugend tegen de gulp van de liefde aan. Je weet wel, zoals vele meiden deden tijdens een avondje stappen eind jaren 90. Een manier van dansen waar ik het, als moeder van een opgroeiende dochter, toch flink benauwd van zou krijgen.
Tweeduizend drieëntwintig. De getallen bij elkaar opgeteld, vormen samen zeven. Een geluksgetal. Wie weet wel ons geluksgetal…?
Mijn eerste zwangerschapstest kocht ik toen ik zestien was. Niet bij de apotheek op de hoek, maar bij een kleinschalige drogist drie wijken verderop. Als de dood was ik… Om een bekende tegen te komen, maar al helemaal voor de uitkomst van die veel te dure test.
We hebben ratten. Een doldwaze overgrootvader, een kreupel maar ontzettend lief omaatje. Moeder rat en een strenge maar rechtvaardige papa. Talloze kindertjes spelend onder de vloer van het huis. Onder de vloer van ons huis. Nu nog wel.
‘Juf, wie ben jij?’ Zodra ik mezelf voorstel, zie ik een nog veel grotere vraag boven haar hoofd hangen... ‘Wat kom je hier doen dan?’ Ik leg uit dat ik vandaag een poosje mee kom kijken op de groep.
Ik moet een bril. Sterker nog… ik heb een bril. Op mijn neus, op dit moment. Turend naar de letters op het beeldscherm. En eerlijk? Het valt me zwaar.
Jouw hand op mijn bil. Ondeugend knijp je erin. Met mijn wang voorzichtig tegen je borst aan geleund. Onze handen in elkaar verstrengeld tot man en vrouw. Een overhemd, een pak. Die knalblauwe ogen waarin ik mijn stoutste dromen kan lezen. Ik kan en wil écht niet meer wachten. Maar het moet. Nog even dan. Een flinke dosis voorpret met een heel klein beetje geduld. 21 dagen lang.
Negen opgeschoren druktemakertjes kijken wat verwilderd om zich heen. Ik sta eigenlijk nog wat te ver weg voor het maken van oogcontact. Om nog maar te zwijgen van ‘liefde op het eerste gezicht.’ En toch weet ik het al heel snel heel zeker.
‘Mam, ik heb steeds het gevoel dat ik alles fout doe bij je…’ Voel je ‘m? Nou ik wel.
‘Heeft u het allemaal een beetje gered de afgelopen weken?’ Met een klein beetje onzekerheid in mijn ogen kijk ik van de Internist naar Tim. En weer terug. Beiden kijken verwachtingsvol mijn kant op. ‘Ow, uhh…ik,’ stamel ik. ‘De nazorg voor uw vriend komt zo, mevrouw.’
‘Ik wil iedereen op straat een schop verkopen!’ Tierend loop ik over de zorgboulevard, verscholen onder mijn capuchon en aan de hand van de liefde.
Tegenover ons zit een hele lieve arts. Ze neemt de tijd, doet allerlei testjes en heeft overleg met een neuroloog. ‘Het lijkt me verstandig dat we de MRI scan gaan vervroegen.’Het dove gevoel in mijn gezicht is inmiddels uitgebreid naar mijn rechterarm, maar goddank hoeven we geen rekening te houden met een beroerte of hersenbloeding. Opluchting, maar ook kippenvel over mijn hele lichaam. Ik besluit er niet te lang bij stil te staan en weer te focussen op het gesprek.
‘Tim, ik heb geen gevoel meer in mijn tong.’ En terwijl ik die woorden hardop uitspreek, begint mijn kaak licht te verkrampen en herken ik ook een doof gevoel in mijn onderlip. Allemaal aan de rechterkant. Ik zit op de wc in de badkamer en met trillende handen trek ik mijn onderbroek over mijn billen omhoog.
Het is maandagochtend als ik de tijd van de magnetron probeer af te lezen. Als ik de getallen niet meer scherp in beeld krijg, begin ik te vloeken. Ik smeek de Heer, Karma en moeder Natuur om genade. Allerdrie tegelijk. ‘Geen migraine alsjeblieft. Alsjeblieft niet vandaag.’
‘Heb je nou nog steeds last van je hoofd?’Snel trek ik mijn hand weg en krabbel ter afleiding nog wat aan mijn oor. Tim komt naast me zitten en ik weet dat wegduiken geen zin meer heeft. Verveeld kijk ik hem aan, omdat ik het op dit moment gewoon heel irritant vind dat hij meer ziet dan ik wil laten zien.
Nog twee nachtjes slapen en een mooie avond te gaan. Nog precies vijftig uur en dan ga je na de twintig allerlaatste seconden aan de grootste vuurpijl de lucht in. Eindelijk en voorgoed voorbij.
Het is woensdagavond half elf. Met mijn neus tegen het steenkoude keukenraam geplakt, tuur ik naar buiten. Op de puntjes van mijn tenen, starend naar een gitzwarte hemel. Vanavond vallen de sterren naar beneden. Dat hebben ‘ze’ gezegd. En ik wil er een vangen. Met mijn ogen. Om ze vervolgens hoopvol te sluiten. Want ik heb een wens. Een grote wens. De allermooiste wens. Een wens waarvan ik opnieuw dacht dat deze vorige week in vervulling zou gaan. En feitelijk… dat ging ie ook.
‘Lin, ik wil een ander. De rek is eruit.’ Ik proest mijn verbazing terug in mijn koffiemok, maar dan zie ik dat het menens is. Voorzichtig maar resoluut ga je verder. ‘De kloof tussen ons in wordt zichtbaar.’ Je vertelt me dat je er al weken ‘s nachts van wakker ligt.
‘K’nonne, daar staat ze hoor; blond, slank, bloedknap. Strakke broek, hoge hakken. Heerlijk!’ De smaakvolle opmerkingen van bruidsjaponnengoeroe Fred van Leer, vlogen me vannacht om de oren. Ik droomde van mijn jurk. Mijn droomjurk. En uiteraard van mijn ‘twenty minutes of fame,’ in het bekende TLC programma ‘Say Yes To The Dress.’
‘Ga mee boulderen,’ zei die. ‘Das leuk!’Toen we net aan het daten waren, stelde hij het al eens voor. Boulderen… klimmen voor stoere mannen. Vond ik. Niet dat hij nou persé stoer is. Al vind ik van wel. Het stoere zit hem meer in het klimmen tegen de muur op. Zonder touw of andere zekering. Dus als je uitglijdt of misstapt, dan tyfstraal je inderdaad een paar meter naar beneden. Leuk man.
Vanavond draag ik een strak, lakleren topje met bijpassend broekje. Zwarte hoge laarzen, geveterd en voorzien van gespen tot ver boven mijn knie. Ik voel me stout en stiekem super sexy tegelijk.
Bij het verlaten van mijn huis, word ik begroet door een hitsig koppeltje. Parmantig kijken de twee opgewonden duiven vanaf de schutting op me neer, terwijl het mannetje zijn best doet om te balanceren bovenop de vrouw. Met een glimlach op mijn gezicht, stap ik op mijn fiets. Het winterse zonnetje tegemoet.
‘Een kusje vanuit de lucht.’ Mijn hart huppelt rond in mijn borstkas, terwijl mijn ogen verliefd staren naar het berichtje op mijn telefoon. De dag van vandaag kwam al weken dichterbij. Een tripje van zo’n vier weken naar het buitenland. Het verre buitenland. Amerika. Wat zou het nu heerlijk zijn als de grenzen plots een poosje op slot zouden gaan. Desnoods alleen code rood in de staat Texas, ook prima. Een halftamme Mexicaanse variant, overgewaaid vanuit het zuiden.
Ondanks het verbod op vuurwerk, genieten we van het lichtspektakel in de lucht. Met een champagnekus en een wens voor het nieuwe jaar, proosten we op jou!Je gaat voortvarend van start. Ondergedompeld in sneeuw. Veel sneeuw. Met de liefde roetsj ik op een veel te kleine slee de heuvel af. Terwijl onze dochter hoofdschuddend toekijkt. Rode wangen, koude tenen. Maar met een glimlach van oor tot oor. 2021, stiekem hou ik al een beetje van je.
'Heeft u voor mij ter controle uw achternaam, mevrouw?' Het is donderdag 25 november, drie minuten voor 12 als ik de assistente van de poli gynaecologie aan de lijn krijg. Een vriendelijke vrouwenstem zorgt voor rust en tegelijkertijd voor blinde paniek; wat is er met mijn eigen arts gebeurd?
Achttien weken en één dag. Precies dertien dagen verwijderd van de helft. Wandelend door de vrieskou met een bolletje geluk onder mijn dikke winterjas verstopt. Zo had het kunnen zijn. Zo had het moeten zijn! Het overvalt me…
Het is donderdagmorgen, half 12. Met mijn winterjas half open neem ik plaats in de wachtkamer. Door de kletsnatte paraplu’s, de overvolle mensenmassa en het mondkapje op mijn gezicht voelt de ruimte aan als een dampende jungle.
Het is vrijdagmiddag rond etenstijd als papa thuis komt vanuit zijn werk. Buiten begint het al een beetje donker te worden. Binnen staat de verwarming aan en branden er wat kaarsjes. Mijn kleine zusje Mila kruipt naast me op de bank en wijst naar de grote goudkleurige bol aan de hemel. ‘Als het volle maan is vanavond, dan komen de wolven tevoorschijn,’ fluistert ze. Voorzichtig kruipt ze wat verder onder haar dekentje op de bank. Toch wel onder de indruk van haar eigen verhaal.
Ik sta op het punt om mijn oude schoenen uit te trekken. Mijn sneakers van bijna twaalf en een half jaar oud. Mijn lievelingsschoenen. Wit, met gekleurde veters. Op dit moment zuurstokroze gestrikt. De schoenen zijn al flink beschadigd. Versleten eigenlijk. Er kleeft een hele geschiedenis aan vast.
Ik word wakker van kramp in mijn onderbuik en ik weet dat het mis is. Het is zondag 26 september. Kwart over drie, midden in de nacht. Nog voordat ik naar het toilet loop, weet ik dat ik je verlies. In mijn hoofd heb ik de afgelopen dagen wel tien keer afscheid van je genomen. Maar nu ik je los moet laten, breek ik in honderdduizend stukjes.
‘Ik zie je snel weer. Doe je voorzichtig!’ We sluiten af met een kus, waarvan ik hoop dat ik de afdruk nog lang zal proeven. Week in, week uit nemen we afscheid van elkaar zonder te weten voor hoe lang. Meestal voor een dag of vijf. Maar soms glijden de weekenden ook nog tussen mijn vingers door.
Met bijna ingehouden adem loop ik mijn ronde door het huis. Het huis waar ik al bijna twee jaar geleden mijn eerste voetstappen achter liet. Op een betonnen vloer. In een woonkamer met donkergroene muren. Oud en muffig. Maar al zo van mij. Als ik nu om me heen kijk, is het opnieuw kaal in huis. Ik hou van het strand. Van zee en van pastel. De kleuren kleven op de muur, maar de ziel is al vertrokken. Verstopt in talloze tassen, dozen en een verdwaalde koffer. Op weg naar een nieuw avontuur.
Vanavond vieren we met sushi. Sojabonen met extra zout. Gyoza’s en de crispy union roll. Mijn lievelings. Vanavond vieren we voor het eerst, de allerlaatste keer. Vanavond ben ik ongesteld geworden, na onze eerste poging op weg naar jou.
Ik bloed, ik bloed niet. ‘Ik bloed.’ Alsof ik de blaadjes van een madeliefje trek. Ieder bloemetje biedt een andere uitkomst. Mijn 'bloempje' is momenteel net zo onvoorspelbaar. Het is inmiddels dag elf na de lysexcisie en sinds gisteravond weer code rood. Het bloedverlies neemt toe en ook de krampen in mijn onderbuik zijn alles behalve prettig te noemen.
‘U mag komen liggen, mevrouw van Kan.’ Ik heb me van onderen uitgekleed en ik mag plaats nemen op de inmiddels bekende stoel met beugels. De stoel staat afgeschermd van de spreekkamer waar Tim geduldig zit te wachten. Ik heb mijn sokken aan gelaten, omdat ik eigenlijk niet goed weet hoe het ervoor staat met mijn rood gelakte teennagels. ‘Mijn voeten zijn steenkoud,' lieg ik dan maar. Ik slof wat ongemakkelijk richting de gynaecoloog en ik stel me voor aan haar assistente. In tegenstelling tot artsen, dragen assistentes wél een voornaam in het ziekenhuis. Ze stelt zich voor als Thea, en ze kijkt me vriendelijk aan.
'We hebben uw situatie besproken, mevrouw van Kan. Na overleg met de vakgroep hebben we besloten dat een lisexcisie op zeer korte termijn de beste uitkomst is. Als u hiermee akkoord gaat, willen we de afspraak zo snel mogelijk voor u inplannen.'
'Mevrouw, u mag zich van onderen helemaal uitkleden en dan zie ik u zo.'Mijn gynaecoloog wijst in de richting van het gordijn. In de hoek van de behandelkamer. Een soort pashokje in een wel heel vreemde setting.
'Zoals u weet, bent u twee weken geleden op de poli geweest voor een colposcopie. Ik heb met behulp van een microscoop naar uw baarmoedermond gekeken en een biopt afgenomen.'
Betrapt! Ik heb me er opnieuw schuldig aan gemaakt. Normaal gesproken deed ik het met leuk gezelschap en een heerlijk drankje op terras. Maar sinds de Lockdown én de winter in Nederland, doe ik het liever op de bank voor de tv. Samen.
546 strooiwagens. 340 sneeuwschuivers en ruim 200 miljoen kilo zout. Nederland laat weten er klaar voor te zijn. De eerste sneeuw van 2021. Kom maar op.
Het is de eerste dinsdag in januari. Maar dan ruim 360 dagen terug in de tijd. Na een drukke werkdag in Rotterdam, plof ik bij mijn omaatje van tachtig thuis op de bank.
2020. Een herinnering. Getekend met stoepkrijt op de grond. Een versiering of liefdevolle groet. Even het gevoel dat dichtbij niet langer ver weg hoeft te zijn.
Ik ben een millennial. Ik ben geboren in de vorige eeuw en opgegroeid met zwarte piet. Met sinterklaasmuziek op cassettebandjes en sigaretten gemaakt van chocola. Maar ook met Sinterklaas in Sesamstraat. En meneer Aart op de kade tijdens de landelijke intocht. Ik ben opgegroeid met Bram van der Vlugt. De échte Sinterklaas.
Vanavond wil ik van je houden. Je vasthouden en overladen met verlangen. Ik wil je met slaapkamerogen aankijken, maar nog lang niet naar bed. Vanavond mag overgaan in de nacht. Zo lang de ochtend maar verstopt blijft.
'Ben je oprecht gelukkig? Ook op de dagen dat je dochter bij haar vader is?'Een goede vriendin stelde me onlangs deze vraag. En hoewel ik met volle overtuiging ‘ja’ wilde zeggen, moest ik haar het antwoord schuldig blijven. Tot op de dag van vandaag.
Het is een koude dinsdagavond in maart als ik koffie drink op de derde verdieping. Met uitzicht over de oude Maas. Op de bank naast een hele leuke man.
'Waarom ben ik je niet veel eerder tegengekomen?'Je trekt me nog iets dichter tegen je aan. Je begraaft je gezicht in het kuiltje. Het kuiltje tussen mijn nek en schouder in. Een zucht vol verlangen. Het is zondagavond en eigenlijk zouden we moeten gaan slapen. Maar als de nacht begint is het weekend weer voorbij. Veel te snel voorbij.
'Hoe lang is jouw opa al dood?'Ze pakt een roze stift uit de tekendoos en begint driftig te kleuren. Ze tekent drie poppetjes. Blauw, roze en geel. Alledrie met een ballon in hun hand. Ik kijk naar de grote tekendoos van hout. Mijn tekendoos. Twee lagen diep. Gekregen van mijn opa toen ik ongeveer net zo oud was als mijn dochtertje nu.
Het is een donderdagochtend in mei als we samen bij de drogist naar binnen wandelen. De scholen zijn al een aantal weken gesloten. De wereld staat sinds begin dit jaar op zijn kop.
Door de weeks ben je van huis. Vier nachten per week in een ander bed. In een ander land. Nog zeker tot eind november van dit jaar.
Het warme water houdt me vast. De zachte druppeltjes verkennen mijn lichaam. Een diepe zucht ontsnapt. Vanavond gaat het gebeuren. 7 juli. Een speciaal moment. Een bijzondere avond. Zes maanden terug.
'Dus toen ik lag te bevallen, zat jij te tongen in de auto?'Ik lees je berichtje terwijl mijn ogen langzaam vol lopen met tranen. De cola in mijn mond begint te bruisen. Ik schiet in de lach en proest het uit.
Geef mij maar een paar onstuimige zondagen. Kletterende regen, storm en kou. Samen onder een dekentje op de bank. Of met zijn tweetjes in quarantaine. Al is het maar voor even. Deuren op slot. Gordijnen dicht. Volledig opgaan in elkaar.
Je komt binnen met een rugzak. Bij de deur fluister je goedemorgen terwijl je ogen gericht zijn op de grond. Ik zak door mijn knieën en ik probeer je blik te vangen. 'Goedemorgen, ik ben juf Linsey. Je bent nu bij de Duckies.'
'Kijk maar of je voor twee personen kan boeken. Dan ga ik met je mee.'Mijn wijsvinger blijft aarzelend boven de 17 daagse single reis door Zuid-Afrika hangen. Aarzelend, als jouw woorden langzaam tot me door dringen.
Nergens kan ik een stappenplan vinden. Waar doe ik goed aan. Wanneer is de tijd rijp genoeg. Hoe bereid ik je voor op deze nieuwe stap in jouw leven. In het leven van ons samen.
26 februari 2020. De nacht is nog jong als de eerste sneeuwvlokken door de lucht dwarrelen. Niet voorspeld en toch gebeurt het. Zomaar opeens.
Ik drink mijn koffie het liefst met een blokje Tony chocolade. Ik eet mijn pasta met zoveel mogelijk smaken kaas. Mijn avondjes op de bank sluit ik af met een blikje Shandy uit de koelkast.
Je geeft me een kus als je die zondagmiddag vertrekt. 'Als de zon schijnt, zal ik aan je denken,' fluister je in mijn oor. Twee weken lang op de Bahama’s. En óf die zon gaat schijnen.
Versierde kerstbomen staan verspreid in de Aula. Een glitter discobal schittert aan het plafond. Mariah Carey haalt uit met ‘All I want for Christmas is you’.
Acht jaar lang woon jij aan de andere kant van het park. Vijfhonderd meter tussen ons in. Verschillende levensfases wisselen elkaar af en passeren jouw voordeur. Zonder te weten dat jij er woont. Op mijn fiets naar de yoga. Voetje voor voetje met een hele dikke buik. Trots achter de kinderwagen.
Ik verwijder mijn account. Ik breng de ruim achtduizend geïnteresseerden terug naar een aantal stille voorbijgangers. Ik zoek wel oogcontact met het echte leven.
De muren kleuren ijsblauw, als mijn hart het zonnetje eindelijk weer binnen laat. We zijn nog niet eens op de helft en er is al zoveel gebeurd. Op 2 januari open ik de deur van een wel heel leuke werkplek, terwijl ik half februari een oude deur achter me dichttrek.
Een dagje naar het strand met mijn meisjes. Zonnig, zevenentwintig graden. Een heerlijk windje langs de kust.
Je laat me los en ik stap op mijn fiets. Een dikke knuffel. Een kus en nog een blik achterom. Hoewel we stug vol blijven houden dat het afscheid niet anders is dan anders, voelt het stiekem wereldvreemd.
'Ik heb een huis voor je.'Met ogen zo groot als schoteltjes kijk ik achterom. Mijn blik loopt tegen de kale muur op en dwingt me weer naar voren te kijken.
Een plusje op de test. Een kreet van vreugde. Een baby in mijn buik.Na negen maanden zwangerschap lig je voor het eerst op mijn borst. Onze ogen ontmoeten elkaar en mijn moedergevoel is geboren.
'Wat wil je later worden, Sharaï?'Mijn dochter van vier propt haar wijsvinger in haar onderlip. Haar ogen schieten schuin omhoog en haar heupen zwaaien opzij. Terwijl de kleine dramaqueen nog even nadenkt, glijdt er een glimlach over mijn gezicht.
Roerloos blijf ik staan. Ik staar naar een scherp stuk spiegel in zijn hand. Naar de smerige badkamervloer. Naar de opgepropte handdoek achter hem. Overal bloed.Mijn keel voelt rauw. Slikken doet zeer. Gillen lukt niet meer.Met woorden probeert hij me te breken, maar ik lig al in duizend stukjes. Al probeer ik dat niet te laten zien.
‘Knieën optrekken. Kin naar de borst en PERSEN.'De aanstaande papa zit naast me op ons bed. Kletst intussen wat met het bevallingspersoneel. Inmiddels vier vrouwen sterk. Ik ruik zijn aftershave en het maakt me onzeker. Gedoucht, geschoren én een mooi overhemd aan. Hij gaat zijn dochter vandaag ontmoeten, is zijn excuus. Of een knappe zuster, is mijn gedachte.
Maak jouw eigen website met JouwWeb