Veel te vroeg

Ik word wakker van kramp in mijn onderbuik en ik weet dat het mis is. Het is zondag 26 september. Kwart over drie, midden in de nacht. Nog voordat ik naar het toilet loop, weet ik dat ik je verlies. In mijn hoofd heb ik de afgelopen dagen wel tien keer afscheid van je genomen. Maar nu ik je los moet laten, breek ik in honderdduizend stukjes.

Stilletjes loop ik naar het toilet en zodra ik ga zitten, neemt de buikpijn alleen maar toe. Gek genoeg is de paniek van de afgelopen dagen verdwenen. De duidelijkheid brengt een vreemde vorm van rust met zich mee. Ik stop een flap maandverband in mijn onderbroek. Ik pak een groot badlaken uit de kast en strompel terug naar de slaapkamer. Ik ga bovenop de dubbelgevouwen handdoek liggen en dan maak ik Tim voorzichtig wakker.

‘Lieverd, het gaat mis. Ik ben ons zeepaardje aan het verliezen.’ Ik fluister, omdat ik op die manier mijn stem onder controle kan houden. We kruipen heel dicht tegen elkaar aan en even is het stil. Heel stil. Tot mijn gesnik de stilte verbreekt. En alles ineens meer dan echt wordt.

We proberen samen wat te slapen, wat wonder boven wonder lukt. Als de ochtend al voor de helft verdwenen is, stappen we voorzichtig uit bed. De krampen worden heviger en niet veel later verlies ik ons piepkleine buideltje geluk. Met een zwangerschap van zes weken, veel en veel te vroeg.

In de veronderstelling dat we vrienden en familie zouden verrassen, brengen we nu de leegte met ons mee. Ik wilde persé wachten tot de eerste echo. Met eigen ogen zien dat jouw hartje klopt in mij. Jij was ons grote geheim. En nu moet ik vertellen dat jij was, en nooit meer zal zijn.

Vandaag zijn we acht ingewikkelde dagen verder. Ik heb veel gehuild en gek genoeg alweer een beetje gelachen. Ik mis je en ik wil over je blijven praten. En soms ook helemaal niet.
Morgen pak ik de draad voorzichtig weer een beetje op. Ik ga aan het werk en ik zoek afleiding in de leuke dingen. Ik kies er bewust voor om even niet aan je te denken, terwijl ik tegelijkertijd zo ontzettend bang ben dat ik je op die momenten vergeet…

Je had nog geen naam en toch wil ik je met de wereld delen. Schreeuwen dat jouw leven in mijn buik begon. Een zwangerschap van maar zes weken. Je bent gestopt met groeien en waarschijnlijk heeft jouw hartje nooit geklopt. Maar ik begon van je te houden.

Vanaf het moment dat het plusje op de test verscheen.