Yes!

‘K’nonne, daar staat ze hoor; blond, slank, bloedknap. Strakke broek, hoge hakken. Heerlijk!’ De smaakvolle opmerkingen van bruidsjaponnengoeroe Fred van Leer, vlogen me vannacht om de oren. Ik droomde van mijn jurk. Mijn droomjurk. En uiteraard van mijn ‘twenty minutes of fame,’ in het bekende TLC programma ‘Say Yes To The Dress.’

Zou de belevenis vanmiddag, even zoet smaken als mijn droom vannacht? Vol verwachting druk ik op de deurbel en niet veel later zwiept de glazen deur van de grootste bruidsmodewinkel in Rotterdam open.

‘Wie van jullie is de bruid?’ hmm… lekkere binnenkomer dit. Even denk ik nog dat de dame in kwestie een grapje maakt. Ik bedoel; strakke broek, hoge hakken? Vriendin! Maar als ik haar voorzichtig oogcontact zie maken met de vier knappe koppen van mijn entourage, wordt het bijna gênant.

Ik zet snel, maar beheerst een tien centimeter hoge hak naar voren en stel me voor als de aanstaande bruid. ‘Goedemiddag, welkom!’ We schudden elkaar de hand en ze kijkt me van onder tot boven ietwat doordringend aan. ‘Ik had al zo’n vermoeden dat jij de gelukkige zou zijn…’

Ja daaaaggg, schat!

‘Jullie mogen de jassen bij mij inleveren en dan zal ik jullie zo voorstellen aan Kiki,’ vervolgt ze. Kiki blijkt een Rotterdamse stoot te zijn van midden twintig. Een pittig ding met een goeie dosis humor. Én… mijn Fred van Leer voor de komende twee uur. Kom maar op met die jurken.

In een knus ingericht hoekje vertel ik over Tim, onze ontmoeting en het aanzoek. Over mijn entourage. Mijn wensen en walgingen als het gaat om dé jurk. Geen Assepoester, maar ook zeker geen kleine zeemeermin. Ik sta open voor Satijn, tule en kant. Glitters en pailletten. Met of zonder sleep. En tot slot voor de kleine tiet wat extra magie.

Met mijn droomjurk al op haar netvlies geplakt, rent Kiki de zaak door. Ze hangt de een na de andere jonge meisjesdroom aan het rek bij de paskamer. Wauw! En dan… Dan mag ik me eindelijk uitkleden. Op mijn hoge hakken en huidskleurige string na dan. Het is werkelijk waar geen gezicht. Maar gelukkig brengt de eerste jurk daar verandering in.

Ik voel me… Prachtig! Met een trotse glimlach wandel ik langs mijn dochter. Mijn moeder, schoonmoeder en oma van 83. En eerlijk waar. Ik ga lekker op hun tranen. Dit is hem. Dit moet hem zijn. Toch? Gelukkig hoef ik nog niet te kiezen. De jurk wordt apart gehangen, voor mij met stip op nummer 1.

Er volgt een nummer twee. Een nummer drie. En bij de vierde ben ik verliefd. Op slag verliefd! Net zoals toen. Ik kan niet precies aanwijzen wat het is, maar dit is hem. Denk ik. Jeetje wat is dit moeilijk. Er zijn nog geen tranen. Bij mij niet, maar ook niet bij de vier vriendinnen op de bank.

Ik pas nog heel wat jurken, terwijl ik samen met Kiki fluister en fantaseer. Ik krijg de vierde jurk niet meer uit mijn hoofd en alleen het passen van nummer 1 kan mij overtuigen. Dé tranentrekker van de dag. Kiki haalt de jurk van de hanger en samen passen we hem opnieuw. Ik bekijk mezelf in de spiegel en dan weet ik het… ‘Jezus, ik lijk wel een oude muts,’ fluister ik.

Met een beetje ongeduld laat ik deze jurk nog één keer zien en tot mijn verbazing zie ik opnieuw tranen. Maar het brengt me niet langer meer van slag. Ik weet wat ik voel en inmiddels weet ik dat ik op dat gevoel kan vertrouwen. Precies zoals ik deed op die eerste dinsdag in januari, bijna drie jaar terug.

Dus besluit ik voor de allerlaatste keer de paskamer in te gaan. Zonder iets te zeggen pakt Kiki dé jurk van de hanger en trekt ‘m bij me aan. Dít is liefde! Liefde op het eerste gezicht. Ik voel het in mijn buik en mijn hartslag raast door mijn lichaam. Net zoals die ene keer. 

We lopen met zijn allen van het knusse hoekje naar de immens grote spiegel verderop. Ik bewonder mezelf in de spiegel en dan begin ik te huilen. Tranen in overvloed en niet alleen bij mij. Ik kus de zachte wangen van mijn kleine meid. Ik knuffel mijn moeders en ik huil samen met oma.

En als ik Kiki wil bedanken voor deze bijzondere middag, zet ze voorzichtig een stapje naar achteren. ‘Volgens mij is het nu tijd om die ene vraag te stellen.’ Mijn minute of fame. Mijn moment! 

‘Lieve Linsey, Do You Say Yes To This Dress?’