Het is woensdagavond half elf. Met mijn neus tegen het steenkoude keukenraam geplakt, tuur ik naar buiten. Op de puntjes van mijn tenen, starend naar een gitzwarte hemel.
Vanavond vallen de sterren naar beneden. Dat hebben ‘ze’ gezegd. En ik wil er een vangen. Met mijn ogen. Om ze vervolgens hoopvol te sluiten. Want ik heb een wens. Een grote wens. De allermooiste wens. Een wens waarvan ik opnieuw dacht dat deze vorige week in vervulling zou gaan. En feitelijk… dat ging ie ook.
Op donderdag 8 december, drie dagen na pakjesavond ontdekte ik het piepkleine cadeautje in mijn buik. Een verlegen, maar absoluut positieve zwangerschapstest zorgt ervoor dat ik alleen maar kan gloeien. Van geluk. Ongeloof en van zoveel meer. Gillend van blijdschap bel ik Tim op. En fluister ik de woorden bij de foto van onze kleine Tom: ‘Ik ben in verwachting.’
En hoewel ik inmiddels weet dat er nog van alles kan gebeuren, besluit ik het vanaf dag 1 te geloven. Er op te vertrouwen. De diep gewortelde angst jaag ik voor eens en voor altijd de stuipen op het lijf. Weg ermee. Ik wil genieten. We gaan genieten! Als ik verder durf te kijken, verder durf te leven… groeit dit kleintje vast en zeker met me mee.
Althans dat dacht ik. Dat hoopte ik. Stiekem. Maar het stopte… alweer.
Je was nog kleiner dan het puntje aan het einde van deze zin. En toch bracht je ons een nieuw verhaal. Een prachtig hoofdstuk in de maand die we het liefst uit rennen.
Maar gelukkig breng je ons ook hoop. Hoop en overtuiging om over de toekomst te blijven dromen. Want ook al gaat het misschien niet in een rechte lijn, met omwegen komen we er ook. En dan laten we je nooit meer los.
Reactie plaatsen
Reacties