Lood in mijn schoenen

Het is maandagochtend als ik de tijd van de magnetron probeer af te lezen. Als ik de getallen niet meer scherp in beeld krijg, begin ik te vloeken. Ik smeek de Heer, Karma en moeder Natuur om genade. Allerdrie tegelijk. ‘Geen migraine alsjeblieft. Alsjeblieft niet vandaag.’

Maar mijn beeld wordt troebel en binnen enkele minuten versieren zilvergrijze flitslichte twisters mijn gezichtsveld. Mijn tong begint te tintelen en er trekt een akelige pijn op in mijn hoofd.

In een opwelling bel ik Tim op met de vraag of ik de afspraak in het ziekenhuis moet verzetten, maar al snel komen we samen tot de conclusie dat áls ik dan ergens migraine moet hebben, het dan maar in het ziekenhuis moet zijn.

Dus daar meld ik me ook. Heel dapper aan de hand van mijn moeder. Met mijn ogen dichtgeknepen tegen de felle verlichting in de wachtkamer en nog een weeïg gevoel op mijn maag. Ik héb me wel eens beter gevoel. Knapper ook!

Over knap gesproken… om precies vijftien minuten voor drie roept een aantrekkelijke - maar kleine – neuroloog me naar binnen. En binnen diezelfde vijftien minuten weet hij zijn knappe verschijning te overschaduwen met een nare vorm van zelfverzekerheid.

Hij legt de diagnose van mijn lieve en zeer gewaardeerde huisarts aan banden en komt met de meest zware pijnstilling de hoek om suizen. Dat ik nog een kinderwens heb, moet ik voor het gemak maar even vergeten. Of op de lange baan schuiven, zoals hij dat mooi weet te brengen. ‘De carbapazepine zorgt voor ernstige afwijkingen bij de ongeboren vrucht. Ik denk niet dat je dat wil?’

Voorlopig wil ik helemaal niets van dit alles! Ik wilde een nieuw jaar in met een schone lij. En toch zit ik nu hier.

De kleine neuroloog - want het knappe is er nu echt wel van af - vervolgt zijn verhaal en tevens mijn steeds verder uitgekristalliseerde nachtmerrie. Ik word op de lijst gezet voor een MRI scan van mijn hoofd. Dat er een zenuw in mijn hoofd bekneld zit, is nu wel duidelijk. Maar wat er precies tegen de zenuw aanduwt, is ook voor deze doctorandus nog een raadsel.

Op 9 februari mag ik de bekende tunnel in. En nee, ik ben niet claustrofobisch. Ik draag ook geen zware metalen in mijn lichaam.

Wel lood. Veel lood. In allebei mijn schoenen.