‘Ik wil iedereen op straat een schop verkopen!’ Tierend loop ik over de zorgboulevard, verscholen onder mijn capuchon en aan de hand van de liefde.
We hebben welgeteld negen minuten tegenover de internist gezeten. En hoewel er in die negen minuten niets nieuws is verteld, voelt het toch alsof de grond onder onze voeten is weggeslagen. De toekomst lijkt ineens verder weg dan morgen. Volgende week, volgende maand. Misschien zelfs wel verder weg dan volgend jaar.
Mijn schildklier is op hol geslagen. En goed ook. Met een moeilijk woord heet het hyperthyreoïdie, en aan de hand van opnieuw wat buisjes bloed en een nucleaire scan zal er volgende week bepaald worden met welke diagnose ik door het leven mag. En ja, dat komt best wel even binnen.
Maar wat een nog veel hardere klap in mijn smoel geeft is het gemak waarmee verteld wordt dat we voorlopig niet opnieuw papa en mama zullen worden. En hoe lang duurt voorlopig dan? En wat nu als ‘voorlopig’ per ongeluk verandert in ‘voorgoed?’
Ik HAAT grijze gebieden. Ik kán er helemaal niets mee! Geef me een diagnose en ik knok. Ik vecht me helemaal suf. Áls ik maar weet dat er een pot goud op me wacht aan het einde van de tunnel. Een gevuld wiegje in ons geval. En natuurlijk een gezond lichaam. Alsjeblieft!
Voor de komende dagen heb ik betablokkers meegekregen. Spierwitte pilletjes die ervoor zorgen dat mijn hartslag wat adempauze krijgt. In ieder tot aan de uitslag en het behandelplan.
‘Zouden ze ook zoiets hebben als gedachteblokkers?’ vraag ik als we de parkeergarage binnen lopen.
Tim trekt me al wandelend naar zich toe. Met zijn handen omklemt hij mijn gezicht. En dan staan we ineens stil. Mijn hartslag en al mijn ingewikkelde gedachtes doen mee.
Hij zoent me en de wereld kan me echt even gestolen worden. Evenals de toeterende auto’s om ons heen.
‘Jij en ik… Samen kunnen we dit. Wat er ook gebeurt.’ Hij fluistert de woorden tegen mij lippen aan.
En dan realiseer ik me opnieuw dat ik een deel van die pot goud al lang in handen heb.
Reactie plaatsen
Reacties