Jouw hand op mijn bil. Ondeugend knijp je erin. Met mijn wang voorzichtig tegen je borst aan geleund. Onze handen in elkaar verstrengeld tot man en vrouw. Een overhemd, een pak. Die knalblauwe ogen waarin ik mijn stoutste dromen kan lezen. Ik kan en wil écht niet meer wachten. Maar het moet. Nog even dan. Een flinke dosis voorpret met een heel klein beetje geduld. 21 dagen lang.
Ik moet lachen als een vriendin opmerkt dat trouwen zo volwassen klinkt. Alsof ik nu opeens ‘grote mensen dingen’ ga doen. Ze proest haar ijsthee weer terug in haar glas als ik haar vertel dat ik in eerste instantie helemaal niet op deze man zat te wachten. Op geen ene man trouwens. Mijn tinderprofiel vertelde destijds dat ik zin had in een date zonder verplichtingen. En ja, dat was in de praktijk soms net zo fout als dat het nu klinkt. Maar na ruim zeven jaar vast te hebben gezeten in een ongezonde relatie, zou ik bijna zeggen dat het nodig was.
Ik creëerde mijn eigen plekje en ik ging op zoek naar mezelf. Van dikke lagen make-up tot de spiernaakte waarheid. Het kwam allemaal voorbij. Net als die ene foute buurjongen. Of een stoere politieagent. Leuke gezellige mannen en toch ook wel de wat bijzondere exemplaren hier en daar.
Maar als dán na een jaar losbollen, de grootste kneus uit het tindergebergte - bij wijze van kennismaking - over zijn driedubbelde burn-out begint te brabbelen, heb ik er genoeg van. Ik verwijder mijn profiel, ik delete verschillende contacten en ik besluit een deel van mijn eindejaarsuitkering aan EasyToys te spenderen. ‘Ik ga nooit meer aan de man!’
En toen… Nou ja… toen stond jij voor de deur. En lag mijn hele voorgenomen plan aan diggelen. Ik wilde ‘hard to get’ spelen, maar in plaats daarvan kuste ik je op je mond. Ik wilde rustig aan doen, maar ondertussen ontplofte de hele vlindertuin onderin mijn buik. Ik wilde… Ik wilde daten zonder verplichtingen, maar stiekem zoveel liever jouw vriendinnetje zijn.
Maar trouwen? Dat nooit!
Dacht ik…
Reactie plaatsen
Reacties