We hebben ratten. Een doldwaze overgrootvader, een kreupel maar ontzettend lief omaatje. Moeder rat en een strenge maar rechtvaardige papa. Talloze kindertjes spelend onder de vloer van het huis. Onder de vloer van ons huis. Nu nog wel.
‘Tussen tien en twaalf komt de rattenbestrijder langs,’ vertelt Tim tijdens het afruimen van de ontbijttafel. Mijn afwasborstel draait rondjes in het kommetje aangekoekte havermoutpap. Mijn gedachtes dwalen af en ik probeer me niet voor te stellen hoe deze doodgewone vrijdagochtend, de dood zal betekenen voor de vele generaties krioelend onder onze woning. Ik doe mijn best…
Mislukt!
Tim vertelt verder dat de aanwezigheid van deze harige huisgenootjes gelijk staat aan een grote bak ellende. Dat deze schattige beestjes onze fundering met de grond gelijk knabbelen. En toch, toch gaat het me aan het hart. Mijn o zo grote dierenhart.
‘Worden er vallen geplaatst? vraag ik bijna geruisloos. Vallen zoals we kennen uit de tekenfilmserie Tom en Jerry? Eigenlijk wil ik het antwoord hierop helemaal niet weten, want het idee van de tot moes geprakte rattenlijfjes, kan ik echt niet verkroppen.
‘Ze zullen snoepen van hun lievelingseten en met volle buikjes vallen zij in een diepe, eindeloze slaap.’ Dat is wat ik opmaak uit: ‘Ze eten gif en dan gaan ze dood!’
Wat er vervolgens met de dode lichaampjes gebeurt, kan ik ook wel raden. Ik voel de opwelling om het grote luik open te trekken. Mijn hoofd in de kruipruimte te steken en heel hard te roepen dat ze moeten rennen. Rennen voor hun leven. Oma desnoods op hun rug. ‘Ga, lieve ratten. Ga...En kom nooit meer terug!’
Maar het is te laat. De rattenbestrijder staat al voor de deur. 20 minuten te vroeg. Opgewekt groet hij bij binnenkomst.
‘Goedemorgen,’ zeg ik gelaten. ‘Moordenaar,’ denk ik vol afgrijzen.
Hij praat over verse poep en sporen. Over zijn vermoeden dat de familie vanmorgen nog vrolijk dichtbij was. En uiteindelijk over de kleine kans dat de ratten hun lekkers elders vinden en het dodelijke voedsel laten staan.
En als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren, is het 'geloven in wondertjes.' Al is de kans nog zo klein.
Zodra de moordenaar met certificaten, en zijn recent verdiende 120 euro op zak ons huis verlaat, sluip ik op mijn tenen richting het grote luik…
Reactie plaatsen
Reacties