Mijn eerste zwangerschapstest kocht ik toen ik zestien was. Niet bij de apotheek op de hoek, maar bij een kleinschalige drogist drie wijken verderop. Als de dood was ik… Om een bekende tegen te komen, maar al helemaal voor de uitkomst van die veel te dure test.
Ik was een paar dagen overtijd en ik had twee weken geleden seks gehad. Zonder condoom uiteraard, want anders deed ik nu geen test. Ik slikte de Pil en die slikte ik trouw. Maar toch, je hoorde wel eens verhalen…
Negatief! Gelukkig. Ergens wist ik wel dat ik moeder wilde worden, maar dan pas over een jaar of tien. Met de juiste liefde aan mijn zijde.
Met een tenenkrommende glimlach denk ik terug aan die periode op de middelbare school. Die heerlijke, bijna jaloersmakende naïviteit. Zwanger worden na één keer seks. Moeder worden na één keer seks, want die baby zou er komen, tenzij je zelf anders besloot.
Dat ook de natuur in kon grijpen, daar sprak niemand over. Dus dat bestond in die tijd nog niet. Dacht ik… Inmiddels weet ik wel beter, al weet ik niet of ‘beter’ op zijn plaats is.
Afgelopen week heb ik afscheid genomen van mijn vierde onvoldragen zwangerschap. Afscheid genomen van mijn vierde ongeboren kindje. En daarmee afscheid genomen van weer een heel klein stukje van mijzelf. Althans, zo voelt het.
Boos en verbitterd. Verdrietig en zó onzeker. Of ik het nog wel kan. Of ik het nog wel aan kan. Terwijl de wens alleen maar groter wordt. En het voelt alsof we zó dichtbij zijn.
‘Het is ook sterk om op te geven.’ Ik weet het.
‘Wanneer is het genoeg geweest?’ Ik weet het niet.
‘Zou het ons ooit gaan lukken?’ Wist ik het maar…
En toch gaat de ochtend over in de middag. Zijn de avonden met kaarsjes verlicht. Gaat de wereld door met draaien, net als de klok ieder uur. En dat is fijn.
Want hoe verdrietig of bang ik ook ben, er is zoveel meer om voor te leven. En zoveel meer om ook te geven. Zo lang ik maar mag zijn, wie ik ben. Met mijn verdriet, maar ook mijn vreugde. Met mijn verhaal, maar ook mijn vragen. Naar een leven buiten dat van ons.
Want door jouw leven, leer ik weer te leven. Door jouw doen, durf ik weer te dromen. En door jouw vragen, zal ik leren eerlijk te zijn. In de hoop dat je even de tijd neemt. Stil staat en luistert. Om daarna weer samen door te gaan.
Reactie plaatsen
Reacties