Geluksgetal

Tweeduizend drieëntwintig. De getallen bij elkaar opgeteld, vormen samen zeven. Een geluksgetal. Wie weet wel ons geluksgetal…?

En als ik die vraag vandaag, met mijn lippen onder de poedersuiker, zou mogen beantwoorden… Dan kan ik alleen maar glimlachen. Want ja, het was een lekker jaar! Ik ben meer dan tevreden en écht gelukkig.

Maar met januari als koploper, moest het vertrouwen op zijn zachtst gezegd nog wat groeien. Want, jeetje wat heb je de boel op scherp gezet. Met ondraaglijke hoofd- en oogpijn zaten we vaak drie keer per week in het ziekenhuis. Met vele vraagtekens boven het hoofd, wisten de artsen gelukkig de ernstige scenario’s uit te sluiten, tot een oude bekende om de hoek kwam kijken; een schildklierontsteking. Natuurlijk een schildklierontsteking. Waarom ook niet?

‘Normaal gesproken geeft de klier het op na één ontsteking. Dat dit de derde keer is, is volhardend.’
‘Dat geeft niet dokter, dat zijn wij ook!’

‘We hebben medicatie voor u, om uw hartslag wat rustiger te krijgen.’
'De bekende chillpillen? Graag!’

‘U mag ook niet zwanger worden mevrouw. Dat is niet goed voor uw lichaam, maar ook niet voor het kindje in uw buik.’
‘Dat weet ik.’ En met boze stappen loop ik al tierend het ziekenhuis uit.

Vier maanden lang voel ik me ellendig. Met een angstaanjagend snelle hartslag breng ik uren op bed of op de bank door. Tot we diep in het voorjaar met zijn drietjes naar het strand gaan en ik de zon op mijn koppie voel schijnen. Het einde van dat stomme ziek zijn is in zicht. En dat is, als je het mij vraagt, ruim op tijd.

Met nog tien volle weken in het vooruitzicht dans ik nog twee keer in mijn lievelingsjurk voor de spiegel. Ga ik op pad voor een sexy hak en een romantisch kapsel. Wandel ik met alpaca’s en vaar ik door de grachten van Breda. Met de allerliefste mensen die ik ken.

Én dan, op de zevende dag van de zevende maand, is het eindelijk zo ver! Met vijfendertig graden op de thermometer is het een van de warmste zomerdagen dit jaar. En met onze liefde voor elkaar én voor onze kleine meid, zijn we van plan die temperatuur nog een paar graden verder te laten stijgen.

We worden in het echt verbonden door de allerleukste trouwambtenaar. Er wordt gevierd en gelachen. Een traantje weggepinkt. Heerlijk gegeten en gedanst. Een dag in de allermooiste kleuren geschreven en besprenkeld met glitters. De dag waarop ik zijn vrouw werd. En trotser dan ooit!

Aan de hand van de liefde in de taxi naar huis. Drie dagen later aan diezelfde hand in het vliegtuig naar ons stukje paradijs op aarde. Op huwelijksreis naar de Dominicaanse Republiek.

Met het eilandklimlaat door mijn haren wapperend, geniet ik van de muziek, het lekkere eten en de cocktails aan het zwembad. Als man en vrouw wandelen we tien dagen lang door ons eigen sprookje en lijkt de tijd voor heel even stil te staan.

Volledig uitgerust en vastbesloten beginnen we na de huwelijksreis aan een nieuw – maar voor ons heel bekend – avontuur. Ons gezin voelt nog niet compleet en we kunnen dit aan. We gaan ervoor!

En na een verrassingstripje in Centerparcs, voor Sharaï haar negende verjaardag, heb ik op zaterdag 21 oktober een positieve zwangerschapstest in handen. Mijn vierde in twee jaar tijd. Dit kindje gaat er komen, we voelen het en weten het zeker.

Zes volle weken mag ik ons kleintje bij me dragen, maar het bloedverlies zet verder verlies in werking en uiteindelijk moeten we op 1 november toch afscheid nemen.
Ik voel me verdrietig, met vlagen radeloos en alleen. Heel even wankel ik en weet ik niet of ik nog verder kan. Nog verder durf. Maar heel diep van binnen voel ik de overtuiging dat het goed komt en daar hou ik me aan vast. Daar houden we ons als gezin aan vast.

Maar thuiszitten en afwachten, dat heb ik nu wel lang genoeg gedaan. Ik besluit te gaan solliciteren en ik word aangenomen bij – wat later blijkt – de leukste peuteropvangorganisatie die ik ken. Op mijn allereerste werkdag, vind ik mezelf weer terug in de spiegel. Ik lach en ik geniet. Ik hou handjes vast en ik zet samen de eerste stapjes vooruit. Klein, maar dapper!

En vandaag… vandaag zijn we rond. Als gezin sluiten we het jaar aan tafel af. Een tafel vol legosteentjes, lekkere hapjes en een warme oliebol. Met de poes op schoot en het geluk in ons hart.

2024. We hebben er zin in!