'Ik ga een staatslot voor je kopen.’ Tim kijkt me plagend aan als we het ziekenhuis uit lopen. Ik zucht diep. ‘Hoe is het toch iedere keer weer mogelijk dat we die uitzonderingen aantikken?’ Met gemak!
Het is precies tien voor twee als de echoscopiste mijn naam noemt. Ze glimlacht naar ons en met een trots buikje loop ik samen met Tim achter haar aan naar de achterste kamer in de gang. We komen vandaag voor de 20 weken echo. Een spannend moment als je het mij vraagt. Alles behalve spanning als ik naar Tim zijn gezicht kijk. Heerlijk die nuchterheid en dat blinde vertrouwen. Zou ik ook wel eens willen.
Na een inleidend praatje over de gang van zaken mag ik mijn buik ontbloten en gaan liggen. Zodra de klodder gel mijn huid raakt, begint er een klein monstertje druk te bewegen. ‘Hou je nou rustig, denk ik nog.’ Maar stiekem moet ik er ook wel een beetje om lachen.
Hersentjes, hart en longen. Maar ook de nieren, blaas en een goed gevulde maag. Als ze je een cijfer kon geven, dan scoorde je een tien. Je loopt prachtig op schema en er lijkt geen vuiltje aan de lucht.
‘Dan ga ik nu naar de placenta kijken.’
´Prima hoor,’ denk ik nog. Dan geniet ik nog even van het gespartel op beeld.´
Na een tijdje turen wordt de stilte doorbroken. ‘De navelstreng zit niet precies in het midden zoals we graag zien, maar gelukkig wel verder dan twee cm van de zijkant af.’ Niets om ons zorgen om te maken.
De locatie van de placenta zelf is maar moeilijk vast te stellen dus krijg ik - in overleg - een inwendige echo. En ik kan er niets aan doen, maar zodra zij het condoom over de dunne kijkbuis heen schuift, moet ik toch altijd weer denken aan die biologieles in de brugklas. Het blijft een beetje gênant.
Ik trek mijn knieën op en laat ze iets naar buiten vallen terwijl dat echoding naar binnen glibbert. Tot mijn verbazing zien we een grote zwarte vlek, ook wel mijn blaas. Mijn goed gevulde blaas. Geen baby, geen placenta, alleen maar plas. Heel veel plas.
‘Trek je broek maar weer aan en ga eerst maar even plassen.’ Alsof ik een standje krijg…
Eenmaal weer terug in de echokamer, laat ik opnieuw mijn broek zakken, geef toegang tot ‘mr glibber’ en zie daar mijn heerlijke kind weer rondbewegen. En dan blijft het even stil…
Er wordt gemeten en getypt. Opnieuw gemeten en geknikt. Mijn placenta ligt laag, heel laag. Met ruim 4 centimeter over de uitgang, wordt mijn opmerking: ‘Ow, die verschuift nog wel joh,’ direct van tafel geveegd. ‘Normaal gesproken verschuift een placenta nog wel iets, maar in uw geval zal ik daar nog maar niet zo zeker van zijn.’´
Met het glijmiddel nog plakkend tussen mijn benen, mogen we ons melden bij de balie voor een aansluitende afspraak met de gynaecoloog. En dan duren die twintig minuten opeens een stuk langer.
Reactie plaatsen
Reacties