‘Moeten we nu niet terug naar het ziekenhuis?’ Tim trekt op de mat voorzichtig mijn sneakers uit en kijkt vragend om hoog. Althans, dat laatste vul ik voor het gemak even in; ik zie alleen maar ‘buik’ als ik naar beneden kijk.
De weeën lijken zich weer te gedragen en ik besluit dat er nog voldoende tijd is voor een douche én een lekkere maaltijd. Ik geef Tim een kus en vertrek met een glimlach op mijn bakkes naar de badkamer. Heel lang kan het namelijk niet meer duren voordat ik mag kroelen met dat prutje in mijn buik. ´
‘Schat… Kun jij me nog even helpen met de rijst?’ Alsof hij het erom doet. Ik sta poedeltjenaakt in de badkamer. Voor de tweede keer vandaag. Ik besluit wat korte kookinstructies via de trap naar beneden te slingeren en sluit mezelf dan op in de badkamer. Eindelijk een momentje voor mezelf.
Onder de douche was ik mijn haren met afwasmiddel. Door die gelukzalige hormonen is mijn haar al weken baggervet en lijkt alleen de Dubro voor een brandschone coupe te kunnen zorgen. Ik wil natuurlijk wel goed voor de dag komen als ik mijn zoon straks ga ontmoeten. En hoewel hij waarschijnlijk niet direct na zijn geboorte naar mijn voeten zal kijken, het hem waarschijnlijk ook geen biet kan schelen, voorzie ik mijn teennagels toch nog even snel van een nieuw kleurtje. In kleermakerszit, op de badkamervloer, met mijn buik rustend op de badmat.
En als je dit al gestoord vindt, dan zal ik het scheren van mijn benen én bikinilijn maar achterwege laten…
Met kersverse weeën door mijn donder hijs ik mezelf in een vrij wijde trainingsbroek en ik bekijk mijn spiegelbeeld nog eens goed. Gek idee wel, dat die buik er straks niet meer is. Maar echt lang de tijd om erbij stil te staan krijg ik niet, want mijn ogen vallen voorzichtig dicht bij de volgende wee.
‘Schat, ben je zo ver?’
Tim heeft het eten al op de salontafel gezet en ik duik in het hoekje van de bank. ‘Zullen we nog een Grimmetje doen?’ en zonder op antwoord te wachten zet Tim de televisie aan. Voor iemand die écht niet van sciencefiction houdt, is dit wel een belachelijk grote uitzondering. Grimm; ik vind het een heerlijke serie, maar ik kan niet ontkennen dat ik nogal afgeleid ben op het moment.
‘Vind je het niet lekker, honnepon?’ Na enkele happen zet ik mijn bord steeds weer terug op tafel. En blijkbaar valt dat op. Met een blik naar rechts weet hij genoeg… In plaats van het volgen van één van mijn lievelingsseries, houd ik mijn weeënapp nauwlettend in de gaten. Want ik heb weeën. Serieuze weeën. Exemplaren die elkaar in raptempo opvolgen. Met een pauze van twee minuten. Soms drie. Meestal twee.
Ik neem nog drie allerlaatste happen – die butter chicken smaakt verdomd goed – als ik besluit dat het tijd is. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Tijd om onze zoon te gaan ontmoeten.
Met een verheugde trilling in zijn stem belt Tim de afdeling verloskunde. Ook voor hem is het tijd. 'We komen eraan!'
Reactie plaatsen
Reacties