Eindelijk!

‘Shit, het is vol!’ Tussen mijn wimpers door kijk ik voorzichtig naar rechts en ik zie inderdaad dat de parkeerplaats van de Spoed propvol staat. ‘Rij dan maar door naar de parkeergarage schat.’
‘Ik kan je ook afze…’
‘Door… pfff Rijden… pfff.’

Met flinke weeën in de auto naar het ziekenhuis. Ik moet eerlijk bekennen dat dit scenario vooraf niet bijzonder hoog op mijn wensenlijstje stond. Het zorgde hier en daar zelfs voor wat slapeloze nachten. Ik had Tim meerdere malen gewaarschuwd voor de nodige scheldpartijen tijdens het rijden, maar het bleef rustig in de Skoda.

Wat hij niet weet, is dat ik dat blik vol lelijke woorden wél opentrek zodra hij in de parkeergarage op het ‘dooie akkertje’ richting de rolstoelen wandelt, terwijl ik de ene wee na de andere probeer weg te zuchten. Dat hij tussendoor nog even terugkomt voor het vergeten twee euro muntstuk, zuchten we hier ook maar even weg. Het zal de spanning wel zijn.

‘Uw strijdwagen, honnepon!’ Eigenlijk een boodschappenkar voor minder validen, want van vering en comfort heeft dit monster nog nooit gehoord. En dan heb ik nu ‘alleen nog maar’ weeën. Na de grootste klus van mijn leven zal ik ook nog terug moeten in dit ding…

‘Je heb je wel aan je woord gehouden he?’ De goedlachse verpleegkundige staat ons al op te wachten. ‘Leek me wel zo gezellig,´ fluister ik met mijn kiezen op elkaar. De weeën hebben zich in de auto gedeisd gehouden, maar nu we in goede handen zijn lijken ze ook even gedag te willen zeggen.

Tim rijdt me de verloskamer binnen en dan pas zie ik wat hij allemaal met zich mee zeult. Mijn tas, zijn eigen tas, mijn koffertje. En dan te bedenken dat hij ook nog met beide handen de ’dodemansrem’ ingeknepen moet houden om mij überhaupt op deze afdeling te krijgen. De held!

‘Lekker gegeten?’ Dezelfde verpleegkundige komt binnen met het CTG apparaat en bindt de 2 banden - lichtroze en babyblauw – stevig om mijn buik heen. De ene doppler registreert de hartslag van de baby, de andere mijn hartslag en de pieken van mijn weeën.

We kletsen wat over de goed geslaagde curry van vanavond en de douche waar ik zó naar verlangde.

Ondertussen komt er een gynaecoloog naast me staan en zij vraagt me plaats te nemen op het verlosbed. Wat een feest! Als ik iets niét kan, is het wel liggen. Liggen tijdens die vervloekte weeën. Maar kennelijk vindt de verpleegkundige het meer dan grappig. Ze schiet in de lach en stoot ook haar collega aan terwijl ze de blik van Tim probeert te vangen. ‘Heeft ze je vanavond nou nog even weten te strikken om haar teennagels te lakken?’

Ik voel mijn wangen langzaam kleuren als ik Tim ontkennend zijn hoofd zie schudden. ‘Dat heb ik zelf gedaan,’ zeg ik zachtjes. Kennelijk is dat nog grappiger want ook de gynaecoloog begint nu te glimlachen. ‘En dat met échte weeën, dappere meid! De gynaecoloog trekt goedkeurend haar handschoenen uit en geeft me een netbroekje aan met een flap maandverband erin. ‘Je zit op twee á drie centimeter ontsluiting, dus jij gaat pas weer naar huis met jullie zoon in je armen!’´

En dan is het mijn beurt om breeduit te glimlachen. Eindelijk!