2024

‘Je gaat maar gewoon twee dagen later naar Boston hoor!’ Een belangrijke afspraak, een leugentje om bestwil. Maar eigenlijk is die belangrijke afspraak op de eerste verdieping. Heel burgerlijk op de slaapkamer. Met mij. Ik wil de eerste maand van dit jaar gewoon niet overslaan. Stel je voor dat… Dus hij blijft en vertrekt braaf twee dagen later voor een kleine drie weken naar Amerika.

Op 21 januari, precies vier jaar na onze eerste kus, laat ik mijn koffie staan. De koffie die ons bij elkaar bracht. Het ruikt opeens zo vies. Van Tim zou ik nóóit zo vroeg mogen testen. Maar hij weet van niks. Dus doe ik het toch. Vijf dagen te vroeg en nu al een verlegen streepje. Ik ben zwanger!

En zo loop ik nog vier dagen met een heel groot geheim rond. Voor Tim dan, want een goede vriendin vertel ik het tijdens een avondje erwtensoep. En een andere vriendin via whatsapp.

Op donderdagmorgen komt Tim eindelijk terug uit Boston, maar op het moment dat ik het verrassingscadeautje wil geven, moet hij eerst nog ´even’ naar de wc. En vervolgens moeten de koffers ook nog uit de auto. ‘Eerst even binnenkomen, schat!’ Tot ik het slabbetje met dino’s bijna door zijn neus prop en hij me vol verbazing aan blijft kijken. Maar ik had helemaal niets gezegd? Ik kan het wel!

Op 9 februari de eerste echo. Met Valentijnsdag de volgende. En hoewel de eerste weken slopend zijn, komt steeds meer dat besef. Dit jaar zitten we met zijn vieren bij de boom. Sharaï wordt grote zus!

Met dertien weken wil mijn arts wel voorspellen of we een jongen of een meisje krijgen. Ik wil het niet weten, maar ik ben tegelijkertijd ook veel te nieuwsgierig. Dus ik ga overstag. In mijn uppie. ‘Een meisje!’ huh? Oke… uhm oke! Een dochter dus. Het blijft nog even ons geheim. Een jongen of een meid. Als het maar blijft zitten. En gezond is. Mijn missie. Ons wonder.

Een kindje waar we allemaal enorm naar uitkijken en mijn lieve schoonvader misschien wel het meest. Zijn kleinkind ontmoeten, het lijkt in maart opeens allemaal zo onzeker. ‘Pa, als ík voor een wonder kan zorgen, dan kun jij dat ook!’ We huilen en zijn ongelooflijk bang, tot het verlossende woord van de artsen; er is nog hoop! Uitstel of een tweede kans. Het maakt me niet uit zolang ik mijn zoon in het najaar maar in zijn armen kan leggen.

Een zoon. Inderdaad een zoon. Op het moment dat ik 16 weken zwanger ben, zet Sharaï drie beschuitjes met blauwe muisjes voor ons neer. Verbaast en ondersteboven. Dolgelukkig dat we nog een zoontje mogen krijgen.

Inmiddels wordt het voorjaar en laat de zon langere tijd op zich wachten. Ik woon vooral boven op de slaapkamer, omdat er beneden wordt verbouwd. De witte muren kleuren langzaam roze, de vloer krijgt een laagje hout. En ook de witte keuken mag eraan geloven en ondergaat een goed gelukte metamorfose.

En zodra we samen aan het behangen zijn, ontdekken we dat ik niet de enige ben met een steeds dikker wordende buik. Ook mijn broertje en schoonzusje verwachten in december hun tweede kindje. We zijn opnieuw samen zwanger. En ik word opnieuw tante. Van een meisje.

Een piepklein meisje. Ons prachtige nichtje Bo wordt na een dappere strijd op 11 augustus veel te vroeg in het Sophia Kinderziekenhuis geboren. En met mijn bolle buik mag ik haar een aantal dagen later bewonderen en zal ik haar nooit, maar dan ook nooit vergeten.

Ik denk veel terug aan de tijd van toen. De dag waarop Tom geboren werd. De dag van het definitieve afscheid. We delen de pijn en het verdriet. Het verlies van onze kinderen. Het maakt banden sterker en intiemer. Onverwoestbaar en voor een leven lang.

Voorzichtig durf ik me weer op die bolle buik te richten. Te genieten, want de tijd is nog maar kort. De dagen zijn warm en worden alsmaar heter. En als de scholen weer beginnen sjok ik voetje voor voetje over het schoolplein.

Ik krijg complimenten. Maar ook de vraag wat ik hier nog doe. Vooral met deze temperaturen. En die dikke buik. Maar ik blijf lopen. Tot mijn uitgerekende dag. Met mijn dochter aan de hand. Nooit gedacht dat ik zo ver zou komen. Nooit meer durven hopen en toch gebeurt het.

Op zondagochtend 29 september wordt onze lieve zoon Dex geboren en zijn we na een aantal uur, eenmaal thuis boven op bed, een trots en meer dan compleet gezin van vier.

Dankbaar ben ik dan ook als ik Dex een dag later aan zijn dolgelukkige opa (en natuurlijk aan zijn oma’s) mag voorstellen.

Hoewel we op een blauwe glitterwolk zitten, vind ik de eerste weken soms ook ingewikkeld. Naast een zelfstandige dochter van inmiddels tien jaar, is een hulpeloze baby toch ook wel weer even wennen. En het idee dat er ook nú nog iets met hem zou kunnen gebeuren, maakt me soms helemaal gek.

Tim en ik praten veel. We lachen, huilen en botsen meer dan ooit. Na vier jaar knokken, voelt het alsof het nu perfect moet zijn en leg ik de lat (wederom) weer veel te hoog. Gelukkig kunnen we hier na een aantal weken ook om lachen. Worden de goede dagen steeds beter en krijg ik langzaam aan weer een beetje grip.

En dan begint het ‘echte’ genieten. We hebben het geflikt en deze kleine man gaat nergens meer heen. Hij is gewoon echt van ons! Ik smelt als ik naar hem kijk, maar ik verander in een plasje liefde als ik zie hoe zijn grote zus met hem om gaat.

Na tien jaar alleen te zijn, is het vast ook wel even wennen om de aandacht te moeten delen, maar klagen doet ze niet. Ze helpt waar ze kan, zonder te mopperen en vindt al snel haar eigen weg.

Van meisje naar inmiddels echt een grote meid. Met een eigen smaak en een eigen mening. Met haar allerbeste vriendin aan haar zijde, ontdekt ze een nieuwe wereld waarin jongens ook steeds meer aandacht krijgen. Ze blijft goudeerlijk en komt gelukkig ook nog af en toe lekker kroelen. Maar de laatste weken maakt ze er ook geen geheim van… ‘Ik ben zo blij dat je weer helemaal mijn mama bent, mam.’

En ik geloof dat ik me daar wel bij aan kan sluiten. Ik heb opnieuw genoten van een prachtige zwangerschap en ik zou het zonder nadenken zo weer over doen. Maar het is mooi geweest. Dex is onze kers op de taart en nu is het tijd om van het leven te gaan proeven. Een nieuwe jaar, een nieuw hoofdstuk. Zonder voornemens, zonder doelen.

Voor het eerst heb ik zin om me te laten verrassen. Me te verwonderen over alles wat komen gaat en meer dan ooit per dag te leven. Met de allerliefsten om ons heen.