‘Goedenacht.’ Ik hoor het gemompel, wat nogal overstemd wordt door de rijdende unit die hij bij zich heeft. De verlossing. Zowel mijn fysieke als mentale drugs. Terwijl ik aan het gemopper hoor dat de beste man ook wel een verlossing kan gebruiken. ‘Geef die man een kop koffie,’ maar niemand lijkt die gedachte op te vangen.
Op het gemakje – waarom zou je haast maken? – worden mijn gegevens opgenoemd en gecontrolleerd. Of ik zwanger ben en of de zwangerchap op dit moment 40 weken en 2 dagen betreft. Dat dus.
Het hele apparaat moet, net als de anesthesiemedewerker nog wat opstarten. Ik probeer begripvol te blijven, terwijl ik mijn lichaam probeer wijs te maken dat ik nog niet mag persen. Tevergeefs. ‘Waarom duurt dit zo lang?’ ‘Kan het alsjeblieft wat sneller allemaal.’ Maar op wat gezucht na, blijft het stil op de kamer. ‘Geef die man alsjeblieft zijn…’
Voorzichtig voel ik de sussende hand van Tim op mijn schouder. ‘Niet iedereen is te paaien met koffie, schat.´ Hij fluistert de woorden in mijn oor en dan lukt het me toch een beetje te lachen. Ik probeer me weer te focussen op mijn belangrijkste taak terwijl de mopperende anesthesist de plakkers op mijn lijf plakt en in een poging om vriendelijk over te komen vertelt dat we gaan beginnen.
Het zetten van de ruggenprik valt me echt alles mee en al vrij snel mag ik gaan liggen en zou de pijn minder moeten worden. Alsof ik onderdeel ben van een nieuw experiment komen alle aanwezigen om mijn bed heen staan. In een kringetje. Vol verwachting. Hoopvol. Maar de ene vloek na de andere struikelt tierend over mijn lippen.
‘Hoe lang nog? Vraag ik met een bevende stem… En dan blijft het even stil.
Er wordt naar de monitor gekeken. De baby doet het fantastisch en de weeën gaan door het dak. Het lukt me door de hevige pijn niet om stil te liggen en mijn hele lichaam duwt.
Opnieuw verdwijnen er twee vingers de diepte in en komen de verrassende woorden dat ik op 10 centimeter zit en de ruggenprik dus niets doet en gaat doen. Ik mag gaan persen.
En in één klap is mijn vertrouwen terug en het einde in zicht. Ik ga deze baby op de wereld zetten. ‘Als een baas,’ zou Tim nu zeggen.
Achter de schermen is er contact geweest met mijn vaste gynaecoloog dus voor het mooie zou ik nog tien tot vijftien minuten de hekken op slot moeten laten. Maar deze dame staat op het punt om opnieuw moeder te worden en ik wil geen minuut langer meer wachten.
Het persen is pittig, maar in tegenstelling tot de ontsluiting, snapt mijn lijf dit wel. Ik duw de goede kant op en langzaam aan worden de haartjes van onze kleine boef zichtbaar.
Via de monitor en de enthousiaste verpleegkundige naast me begrijp ik dat ons mannetje het fantastisch doet en maar nauwelijks last heeft van het actieve persen.
En na ruim veertig minuten persen - alsof mijn leven er vanaf hangt - hoor en voel ik dat zijn hoofdje geboren is en worden mijn handen richting zijn okseltjes geduwd. Zoals wederom in het geboorteplan beschreven, mag ik ons zoontje nu zelf naar buiten begeleiden en om elf minuten over zes in de ochtend wordt op 29 september 2024 onze allerliefste Dex in goede gezondheid geboren.
We hebben het gewoon geflikt.
Reactie plaatsen
Reacties