Voorzichtig durf ik het dak op te klimmen. Via een ladder versierd met roze ballonnen. Poederroze. Of zachtroze. De kleur van klein, lief en zo ontzettend welkom.
Met ruim twintig weken op de teller en een buik die inmiddels kapsones begint te krijgen, durven mijn broertje en schoonzusje het nieuws met steeds meer mensen te delen. Ze zijn in verwachting en krijgen opnieuw een dochter.
‘Weten jullie zeker dat jullie geen kinderen meer willen?’ Ik kijk mijn schoonzusje in de ogen en ik ben geraakt door haar vraag. Ik snap direct wat ze bedoelt. Ik zou ‘m andersom ook gesteld hebben.
‘Heel zeker!’
In 2022 kregen zij hun eerste dochter en verloren wij onze kleine Tom. In 2024 beviel ik van Dex, terwijl zij hun jongste dochter nog geen acht weken daarvoor moesten laten gaan. Het idee van samen zwanger zijn kreeg niet alleen een zwart randje, het werd ook onze allergrootste angst.
Daarom voel ik nu de opluchting. Bij hen, maar ook bij mezelf!
De belangrijkste onderzoeken en controle- echo’s zijn inmiddels achter de rug. Langzaamaan begint het vertrouwen wat te groeien en hebben we het over later. Over de babykamer, de feestdagen en misschien wel met zijn allen op vakantie. De trots van onze kinderen samen, terwijl we onze zoon en dochter nooit vergeten.
Dus ja, bij mij begint het nu ook te kriebelen. En klauter ik met heel veel trots die ladder op. Versierd met roze ballonnen. De kleur van klein, lief en zo ontzettend welkom.
Om het vervolgens van de daken te mogen schreeuwen…
Ik word weer tante!
Reactie plaatsen
Reacties