Al is het midden in de nacht

Een plusje op de test. Een kreet van vreugde. Een baby in mijn buik.
Na negen maanden zwangerschap lig je voor het eerst op mijn borst. Onze ogen ontmoeten elkaar en mijn moedergevoel is geboren.

Jouw allereerste nachten zijn we samen wakker. Ik kriebel je zachte haartjes. Ik kus je bolle wangetjes. Ik tel je vingertjes en teentjes. Iedere keer opnieuw.

Ik fluister dat ik er elke dag voor je zal zijn. Al is het midden in de nacht. Ons hele leven lang.

Vanmiddag kom je bij me zitten. Je legt je hoofd op mijn borst en je grote ogen ontmoeten opnieuw mijn blik.
'Mama, ga je proberen niet snel dood te gaan? Ik wil dat jij mij voor altijd naar bed kan brengen.'

Ik kriebel je lange blonde haren. Ik kus je kleuterwangetjes wel twintig keer. Ik tel mijn brandende tranen weg.
Hoe moet ik je straks vertellen dat mama niet iedere dag meer bij je zal zijn? Hoe moet ik je vertellen dat je papa zal missen bij mama en andersom. Hoe?

Zonder woorden lijk je al te weten wat er gaat gebeuren. Je voelt de spanning in je buikje. Emoties wisselen elkaar af. Mama en papa kunnen samen niet meer verder. Niet meer met zijn drietjes in één huis. Maar in de toekomst bij ons allebei een eigen thuis.

Jij bepaalt het tempo en wij houden je vast. Mama aan de ene hand en papa aan de andere hand. Voor altijd. Ik kan je niet iedere avond meer instoppen. Geen extra knuffel voor het slapen gaan. Een kusje om het af te leren.

Ik zal je ongelooflijk gaan missen. Maar aan mijn belofte zal ik me houden. Al is het midden in de nacht.