Eindelijk thuis

'Ik heb een huis voor je.'
Met ogen zo groot als schoteltjes kijk ik achterom. Mijn blik loopt tegen de kale muur op en dwingt me weer naar voren te kijken.

'Ik geloof dat ik even moet gaan zitten.'

De vriendelijke dame, tevens makelaar en zojuist gepromoveerd tot heldin, biedt mij een stoel aan. Wiebelend neem ik plaats op de zachte stoel achter een veel te grote tafel. Aarzelend knijp ik in het velletje van mijn onderarm. 'AU.'

Nog geen twee weken later zet ik mijn handtekening onder het huurcontract en neem ik de sleutels in ontvangst. Een vierkamerwoning. Verwaarloosd en vies. Maar vanaf nu van mij.

Zodra ik mijn sleutel omdraai in het slot, voelt het gek genoeg als thuiskomen. Door de donkere muren heen komen de ideeën tot leven. En de eerste herinneringen worden gemaakt zodra ik zittend in het raamkozijn geniet van een glas champagne.

Ik krijg veel hulp van mijn ouders en broertje. Vrienden en vriendinnen komen langs. Verwend met kaartjes, cadeaubonnen en ook Tony is van de partij.

Drie rollen schuurpapier, twaalf potten verf, vijftien deuren in de lak. Muren blauw, roze en zuurstokroze. Mijn bankpasje vertoont inmiddels schrale plekken van het afrekenen, maar iedere euro wordt goed besteed.

Op donderdag 13 juni draag ik mijn kleine meisje over de drempel. Snuffelen de katten in het rond. Val ik met een rustig gevoel in slaap.

Alsof ik op vakantie ben, maar nooit meer weg hoef. De tijd is niet zo belangrijk meer. Plannen is voor later. Nu wil ik vooral genieten.

Vanavond staar ik niet langer meer naar een leeg scherm. De letters dansen vrolijk op papier. Ik leun achterover. Vouw mijn handen achter mijn hoofd. Ik kijk rond met een glimlach op mijn gezicht.

Ik ben weer terug.