Een dagje naar het strand met mijn meisjes. Zonnig, zevenentwintig graden. Een heerlijk windje langs de kust.
Gehuld in een goede push-up bikini. De dames in de lift.
Platte buik. Billen naar achteren. Een zelfverzekerde glimlach.
Als ik om me heen kijk, frustreert het me vaak. Ronde tetten. Volle boezems. Aanwezige boobies. En als ik dan naar beneden kijk, zie ik twee bescheiden kussentjes. Lief vooruit. Omhoog geduwd. Maar o zo kwetsbaar.
'Je bent super slank. Je hebt een prachtig figuur. Holy Mozes, die billen!'
Ik weet dat ik meer ben dan alleen een kleine cupmaat, maar toch maakt het me soms zó onzeker.
‘Als ik genoeg gespaard heb, gaat het mes erin’.
Van een zeer bescheiden en verlegen B, naar een goed gevulde C. Of misschien wel pronken met een kleine D. Maar nu ik voldoende gespaard heb, begin ik toch te twijfelen. Ben ik misschien toch niet zo stoer.
Een zware operatie. Bont & blauw. Weken lang herstel. Of gewoon een goed gesprek met mijn meiden. Voor de spiegel. Poedeltje naakt.
Durf ik me met dat ‘prachtige figuur’ ook kwetsbaar op te stellen? Te accepteren dat dit is, wat het is. Een vriendschap te sluiten voor het leven en mijn meiden mee te nemen in iedere fase die komen gaat.
Misschien is juist dáár wat lef voor nodig. En waarschijnlijk begint dat hier. Nu. Op dit moment.
Ik weet dat ik niet de enige ben. En zijn het bij hen de boobies niet, dan zijn het wel de platte billen. Een pondje teveel. De Cellulitis of die blubberbuik.
We zijn vrouwen. Prachtig. Uniek, maar ook kwetsbaar. En juist die kwetsbaarheid ga ik omarmen. Ik kijk mezelf opnieuw aan in de spiegel. Ik duw mijn borsten vooruit en ik steek mijn tong uit.
Ik schiet in de lach en mijn spiegelbeeld knipoogt terug.
Reactie plaatsen
Reacties