Ik laat je los

Je laat me los en ik stap op mijn fiets. Een dikke knuffel. Een kus en nog een blik achterom. Hoewel we stug vol blijven houden dat het afscheid niet anders is dan anders, voelt het stiekem wereldvreemd.

Morgen vertrek je met het vliegtuig naar Canada. Alleen dit keer zonder ticket retour. Als jij gelukkig bent, ben ik het ook. Maar waarom biggelen de tranen dan over mijn wangen?
Tranen van geluk. Van dankbaarheid. Van liefde. Zoute tranen van verdriet. Natúúrlijk gun ik je al het geluk van de wereld. Maar was die wereld maar iets dichterbij.

Ik fiets snel door en ik duw mijn sjaal wat meer omhoog. Buiten is het koud en stil op straat. Kerstlampjes verlichten de huizen, terwijl de herinneringen aan jou voorbij schieten.

Collega’s bij de Xenos. Stapmaatjes op de zaterdagavond. Wat verwaterd is, blijkt sterk genoeg. Na jaren geen contact, een vriendschap voor het leven.

Ik denk terug aan ons avontuur op de tandem. Op de Veluwe maar ook in Zeeland. Uren fietsen, kletsen en lachen. Picknicken in het hoge gras en rennen voor het naderende onweer.
Maar ook de avondjes op de bank. Kaarsjes aan, een pot thee met het medicijnwiel tussen ons in. Ook de kaarten geloven in een toekomst vol bergen. Beren en avontuur.

Je was er voor me toen ik trouwde. Toen ik beviel van een heel lief meisje. Maar ook toen ik een punt zette achter een leven samen.
Je werd mijn Brownie. Mijn wereldreiziger. Mijn allerliefste vriendin. Armbandjes in allerlei kleuren. Voor iedere reis een nieuwe. Een beetje van mij, heel dicht bij jou.

Lieve liefste allerliefste jij. De kilometers tussen ons in zijn niet vreemd meer. De liefde is sterk genoeg. Ik laat je los, maar ik zal er altijd voor je zijn. Geniet en word gelukkig. Dan ben ik het ook.