De muren kleuren ijsblauw, als mijn hart het zonnetje eindelijk weer binnen laat. We zijn nog niet eens op de helft en er is al zoveel gebeurd. Op 2 januari open ik de deur van een wel heel leuke werkplek, terwijl ik half februari een oude deur achter me dichttrek.
Mijn lijf doet weer wat het moet doen, en mijn hartslag slaat alleen nog maar over van enthousiasme. Ik ruik de lente, ik hoor de vogels fluiten en in mei kruip ik in het raamkozijn van mijn eigen appartement.
Drie dagen werken en vier dagen klussen. Zeven weken lang. Maar tussendoor een date met mijn vijf jeugdliefdes, terwijl mijn beste vriendinnetje naast me zit. O my God we’re back again.
Op 13 juni til ik mijn kleine meid over de drempel. Van woning naar droomhuis. Onze nieuwe start. Samen.
Maar dan. Mijn eerste avond alleen op het balkon. Haar kleertjes aan de waslijn. Een onbeslapen bed. Een dikke brok in mijn keel. Bang dat de dagen zonder haar nooit zullen wennen. Nee, natuurlijk niet. Maar gek genoeg kan ik ze nu wel waarderen.
Ik besluit alleen nog maar dingen te doen waar ik blij van word. Uit eten. Gezelligheid. Hier en daar een korte nacht. RUMAG en hamburgers. Eindeloze telefoongesprekken en een patatje pinda mayo op de bank. Buurman wat doet u nu?
Ik solliciteer en word aangenomen. Ik schrijf en ik blijf schrijven. Ik word tante!
Bloedhitte. Plaknachten. Hitteplan. Augustus wat ben je warm. We vluchten naar Spanje voor verkoeling. Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen. Nooit gedacht dat ik dat zou doen.
Met klamme handen stap ik het vliegtuig in, maar op de luchthaven van Alicante is alles verdwenen. De acht allermooiste dagen. Van het begin tot het einde en weer terug.
En dan voel ik voor het eerst weer wat kriebels. Niet onder de Spaanse zon, maar op een gezellige avond in november. Het blijkt wederzijds. Als we bij elkaar zijn, vergeten we de wereld om ons heen. Als we ieder ons eigen weg gaan, komt Australië met een noodgang dichterbij.
Kerstavond en All you need is Love. Australië, maar zeker ook Canada. 27 december vertrekt mijn allerliefste Brownie. Diezelfde droom. Ver weg van hier gelukkig worden. Robert ten Brink, je krijgt het druk.
En dan nu. 31 december 2019. Het allerlaatste uur is ingegaan. Je was mijn absolute topfavoriet. Best een beetje gek om je nu los te moeten laten. Maar vergeten zal ik je nooit!
Reactie plaatsen
Reacties
Wat 365 al niet kunnen brengen hè lieverd... Wat een jaar en wat een groei en bloei; ook zo treffend geschreven ♥️ Dat 2020 maar nog veel meer moois mag brengen! Love you!