Koffie?

Acht jaar lang woon jij aan de andere kant van het park. Vijfhonderd meter tussen ons in.
Verschillende levensfases wisselen elkaar af en passeren jouw voordeur. Zonder te weten dat jij er woont. Op mijn fiets naar de yoga. Voetje voor voetje met een hele dikke buik. Trots achter de kinderwagen.

En nu… Nu staat mijn Dolce Gusto apparaat op het aanrechtblad in jouw keuken. En je vraagt mij of ik trek heb in koffie. Bij jou thuis.

Het is de derde dinsdagavond in januari. Kledingstukken verdwaald op mijn bed. De geur van zoete parfum. Een bonzend hart.
Mijn telefoon zoemt op het nachtkastje. Mijn hart slaat een seconde over. Je staat beneden te wachten.

De deur valt achter me in het slot en vastbesloten loop ik op je af. Ik geef je nu wel drie zoenen en samen rijden we de avond tegemoet.

Verwennen met koffie. Verleiden met Tony karamel zeezout. Je haalt me op en je brengt me ‘s avonds weer naar huis.

Ik vraag me af of je weet wat dit met me doet. Wat jij met me doet.

Opnieuw wil ik naar rechts swipen, maar in het echte leven heeft dat weinig zin.

Op de bank schuif ik wat meer naar je toe. Toevallig ook naar rechts. Met de spanning tussen ons in. We kletsen over de afgelopen jaren. De dromen voor de toekomst. Terwijl de wijzers op de klok een sprintje trekken.

Buiten is het koud en mistig als we naar de auto lopen. Je pakt enkele minuten extra met een kleine omweg naar mijn huis. De auto komt tot stilstand, als de avond nog wat verder wil. De klok slaat twaalf uur als ons oogcontact net iets te lang standhoudt.

De deur valt wederom in het slot. Opnieuw het gezoem van mijn telefoon op het nachtkastje. Mijn glimlach een voorzichtige grijns.