Ingepakt

Het is een donderdagochtend in mei als we samen bij de drogist naar binnen wandelen. De scholen zijn al een aantal weken gesloten. De wereld staat sinds begin dit jaar op zijn kop.

Normaal gesproken doe ik mijn weekboodschappen alleen. Alleen zonder mijn kleine meid. Onder schooltijd sjees ik snel even door de supermarkt. Loop ik twee keer heen en weer. En sluit ik af bij de drogist.

Maar nu wandelen we samen. Hand in hand. Verplicht een mandje.
'Mam, kijk hoe cute.'
Terwijl ik mijn mandje vul met shampoo, wattenstaafjes en tampons, kijk ik in de richting van mijn dochter. Liefdevol houdt ze een eenhoorn knuffeltje tegen haar wang geplakt. Haar oogjes superzoet. Mijn weerstand wiebelt.
'Heel lief, Arie. Maar heb je niet al genoeg knuffels?'

Zonder mopperen legt ze de knuffel weer terug. Rustig maar vastberaden loopt ze door. Waarschijnlijk in de hoop dat zij het volgende schattige exemplaar wél mijn mandje in kan praten.
Als ik niet veel later naast haar sta, pakt ze mijn hand vast en lopen we samen naar de kassa. Haar andere handje is leeg. Geen speelgoed. Geen gezeur. Maar een vrolijke glimlach op haar gezicht.
Trots. En stiekem toch ook een beetje teleurgesteld dat ze me niet probeert over te halen…

'Gezellig he mam, dat we samen zijn?'
Dat was de truc. Ingepakt! Alsnog…

'Nou rennen. Ga dat knuffeltje maar pakken.'
De glinstering in haar ogen trekt mijn mondhoeken nog net iets verder omhoog. De dame achter mij grinnikt en geeft me een blik van herkenning.
Ik sluit alvast aan in de rij en wacht geduldig op mijn beurt.

De verhalen aan de kassa gaan over de Lockdown. Covid19 en de anderhalve meter. Het leidt me af tot er plotseling een diepe zucht de ruimte vult. In de veronderstelling dat de persoon achter mij het wachten wél te lang vindt duren, daalt mijn blik neer op het blonde meisje naast mij. Het blonde meisje met een eenhoorn knuffeltje in haar hand.
Ik kijk mijn dochter vragend aan. Om haar zucht wat meer ‘body’ te geven, blaast zij opnieuw haar adem uit terwijl haar ogen theatraal de andere kant op rollen.
'Wat?' vraag ik nietsvermoedend.

Het kleine monster knikt in de richting van mijn mandje. Ze pakt het doosje tampons eruit en rammelt met het doosje onder mijn neus. Ik ben oprecht nieuwsgierig naar wat er komen gaat.
Voor de derde en laatste keer een diepe zucht.

'Mam, heb je nou nog steeds geen baby in je buik?'