Best een beetje gek

'Hoe lang is jouw opa al dood?'
Ze pakt een roze stift uit de tekendoos en begint driftig te kleuren. Ze tekent drie poppetjes. Blauw, roze en geel. Alledrie met een ballon in hun hand.
Ik kijk naar de grote tekendoos van hout. Mijn tekendoos. Twee lagen diep. Gekregen van mijn opa toen ik ongeveer net zo oud was als mijn dochtertje nu.

Creatief. Lief en best een beetje gek. Goed gek. Mijn opa was mijn superheld. Hij heeft de liefde voor kleinkinderen geschreven. En nu is hij dood. Al zeventien jaar lang.

Sharaï heeft mijn opa nooit gekend, maar ze kent de verhalen. Als we bij mijn oma op visite gaan, zegt ze de foto van mijn opa altijd even gedag. Alsof ze elkaar kennen.

'Heeft jouw opa mij wel eens gezien, mam?'
'Ik hoop het, moppie. En dus geloof ik het.'

Ze tekent een paars hart om de drie poppetjes heen. Tim, Mama en Sharaï. Ons gezin. Met liefde samengesteld.

Opa, ik mis u. En ik weet helemaal niet of u ons kan zien, maar het voelt gewoon goed om dat te geloven.
Naast me op de bank. In mijn huisje waar ik zo ontzettend graag ben. Met een kop koffie en een verse appelkoek. Door u gebakken. Dat waren de lekkerste.
Samen kletsen over vroeger en over de afgelopen zeventien jaar. Ik ben gaan studeren. Ik heb mijn diploma gehaald en werk nu met prachtige kinderen.
Ik ben gaan schrijven en gaan dromen. Ik werd moeder en voor het eerst in mijn leven echt verliefd. Ik heb een liefde en een toekomst. En een stralende glimlach op mijn gezicht.

'Mam, zullen we deze tekening op de koelkast hangen? Dan vliegen de ballonnen naar jouw opa toe.'

Opa ik ben gelukkig! Ik mag het allerleukste meisje grootbrengen. Niet langer meer alleen, maar met hele lieve mensen om me heen. Onbeperkt met haar knuffelen en van haar genieten. Het meisje dat zo ontzettend veel weg heeft van u. Creatief. Lief en best een beetje gek.