Die allereerste zoen

'Waarom ben ik je niet veel eerder tegengekomen?'
Je trekt me nog iets dichter tegen je aan. Je begraaft je gezicht in het kuiltje. Het kuiltje tussen mijn nek en schouder in. Een zucht vol verlangen.
Het is zondagavond en eigenlijk zouden we moeten gaan slapen. Maar als de nacht begint is het weekend weer voorbij. Veel te snel voorbij.

'Had je me echt nog vóór mijn zestiende willen leren kennen? Toen zoende ik nog niet hoor,' zeg ik grinnikend.

We hebben elkaar voor het eerst ontmoet op de middelbare school. Ik ging over en jij bleef zitten. Plotseling bij elkaar in de klas. Je kon vaak opgaan in de menigte, maar toch viel je op.
Lang, lief. En die geniale glimlach. Zo één waarvan mijn onderbuik begint te kriebelen.
Jij vond mij leuk. En ik jou leuker.

En, ja. Natuurlijk hebben we wat geflikflooid samen. Op de hoek van de straat na een avondje stappen. Zoenend tegen een muurtje aan gedrukt. Hand in hand fietsend door de nacht. En toch stopte het. Opeens.

'Die allereerste zoen van jou ben ik nooit meer vergeten,' fluister je in mijn oor. Je bijt me zachtjes in mijn schouder en je kruipt nog wat dichter tegen me aan.

Ik vraag me hardop af, waarom het in die tijd nooit écht iets is geworden tussen ons. Als ik schoolfoto’s terugkijk waren we een verdomd knap stel zo samen. Maar tegelijkertijd nog heel erg jong.

Ik denk dat we van de liefde moesten proeven. Ervaren hoe het leven werkt. Met vallen. Struikelen en weer opstaan. Opgroeien in de grote mensenwereld. Met hier en daar een slechte zoen.

'Wees nu maar blij dat ik genoegen nam met die dertig euro, begin dit jaar.'
Als reactie knijp je me plagend in mijn bil.
De afgelopen jaren had ik nodig om te worden wie ik wilde zijn. En nog net dat beetje meer.

Op het allerbeste moment heb je me leren kennen. Je belde aan en ik was verkocht. Precies zoals toen. Zeventien jaar geleden.
Na al die jaren raken onze lippen weer verstrengeld in elkaar. Samensmeltend tot een vurige zoen. Zoals deze zoen, smaakt er geen een. Vertrouwd, Teasend en godsgruwelijk lekker.

En, ja. Natuurlijk hebben we wat geflikflooid samen. Op de hoek van de straat na wat wijntjes op terras. Zoenend in een steegje, gewoon omdat het kan. Maar waarschijnlijk ook vanavond, zodat het weekend nog net wat langer duurt.

Je bent van mij. En ik van jou.
Samen in de grote mensenwereld. Nooit volwassen, nog altijd jong. Maar nu écht een leven lang.