Gelukkig?

'Ben je oprecht gelukkig? Ook op de dagen dat je dochter bij haar vader is?'
Een goede vriendin stelde me onlangs deze vraag. En hoewel ik met volle overtuiging ‘ja’ wilde zeggen, moest ik haar het antwoord schuldig blijven. Tot op de dag van vandaag.

Eind 2018 kondigde ik de scheiding aan. Voor velen geen verrassing. Voor mij de allergrootste stap.
'Wat knap dat je nu voor jezelf kiest'. 'Wat dapper.' Maar ook, 'Wat heftig voor je dochtertje dat ze nu moet opgroeien bij gescheiden ouders.'
Volgens de huisarts kan een scheiding zelfs zeer schadelijk zijn voor haar ontwikkeling.

En toch houdt het me niet tegen. Na jaren van twijfel en angst is de knop om. Ik kan en wil niet meer terug. Ik kies voor mezelf en hopelijk daardoor ook voor het geluk van mijn kleine meid.

Inmiddels zijn we alweer bijna twee jaar verder. We hebben van ons huisje een thuis gemaakt. Talloze mooie momenten beleefd. Samen. Op en top moeder op de dagen dat je bij me bent. Vogelvrij en springlevend als jouw vader het even over neemt.

Een jaar later leer ik de liefde kennen. En hij mijn kleine meid. Stap voor stap. Beiden hun eigen tempo. Steeds vaker worden we als gezinnetje wakker. Met zijn drietjes aan het ontbijt.

'Mam, ik mis je. Ik mis je als ik bij mijn vader ben. Maar ook wanneer je naast Tim op de bank zit en ik even alleen moet spelen.'

Samen staan we in de badkamer. Je blote lijfje in mijn armen. Samen onder het gespetter van de warme douche. Je doet je oogjes dicht en je kruipt nog wat dichter tegen me aan. Je kan hier altijd zo van genieten.

Ik realiseer me dat de momentjes écht samen met jou, steeds minder worden. We ze steeds vaker inruilen voor momenten als gezin. Omdat ik dat wil. Omdat jij dat wil. Omdat we er alledrie zo van kunnen genieten. Het gezin zoals ik dat altijd al voor ogen had.

Maar een gezin ben je niet een paar dagen per week. Om het weekend wat tijd met elkaar. Een gezin ben je zeven dagen in de week.

Met een brok in mijn keel loop je aan mijn hand naar de voordeur. De voordeur van een ander thuis. Bij je vader. De andere dagen van de week. Je bent stil. Ik ben stil. Samen kijken we naar de kerstlampjes op de galerij.

Ik zak door mijn knieën en ik pak je handjes stevig vast. Je ogen zijn waterig, maar dapper weet je de tranen weg te slikken. Een dikke knuffel en een klapzoen voor ik de lift weer in stap. In gedachte tel ik opnieuw de nachtjes tot woensdag. De dag waarop ik je weer zie.

Binnenkort gooien we de deur achter ons dicht. De deur van het plekje waar ons avontuur begon. Samen. Waar ik vocht voor mijn eigen geluk en jou mee nam op mijn rug.

Je groeit en ontwikkelt. De buikpijn verdwijnt en het zelfvertrouwen bouwt een huis. Je huilt, je lacht. Je laat alle emoties zien en je zegt wat je denkt. Je trekt grenzen en je springt over slootjes. Jij bent je eigen geluk. En ik doe je stiekem een beetje na.

Ik ben een hele trotse moeder. En een verliefde vriendin. Straks beiden in een huis. Opnieuw de balans vinden. Grenzen trekken en over slootjes springen. Niet te ver vooruit kijken, maar van ieder moment een foto maken. En bewaren in mijn hart.