Een nieuw avontuur

Met bijna ingehouden adem loop ik mijn ronde door het huis. Het huis waar ik al bijna twee jaar geleden mijn eerste voetstappen achter liet. Op een betonnen vloer. In een woonkamer met donkergroene muren. Oud en muffig. Maar al zo van mij.
Als ik nu om me heen kijk, is het opnieuw kaal in huis. Ik hou van het strand. Van zee en van pastel. De kleuren kleven op de muur, maar de ziel is al vertrokken. Verstopt in talloze tassen, dozen en een verdwaalde koffer. Op weg naar een nieuw avontuur.

Een aantal maanden geleden wist ik dat deze dag dichterbij zou komen. Hoewel ik helemaal nog niet toe was aan een relatie, wint de liefde het van mijn verstand. Of weet het mijn verstand te overtuigen dat de liefde zoveel leuker is als je het kan delen. Hoe dan ook… De liefde hangt in de lucht. Al dertien maanden lang. En het is tijd voor een volgende stap.

'Het huis ziet er keurig uit, mevrouw. De volgende bewoner komt in een gespreid bedje terecht.'
Ik glimlach en ik weet eigenlijk helemaal niet zo goed wat ik moet voelen. Opnieuw dwaal ik af naar de dag dat ik hier voor de eerste keer binnen huppelde. Deze plek heeft me zo ontzettend veel gebracht. Cadeau gedaan.

Ik denk aan de heerlijke stranddagen met mijn kleine meid. Met zongebruinde wangen. Nog even wat eten op het balkon. De gezellige avonden met vriendinnen op de bank. Het optutten voor de spiegel in mijn roze slaapkamer. Een extra dot mascara voor een leuke, óf uiteindelijk zeer gênante Tinder-date. 

Maar ook de avonden helemaal alleen. In het avondzonnetje of binnen op de bank. Schrijven met een glimlach. Huilen bij een goede film. Uiteraard met een kop thee of een goed glas wijn.

Ik heb mooie mensen ontmoet. Gelachen op de galerij. Geflirt. Genoten van het leven per dag. Alsof ik voor het eerst écht op eigen benen mocht staan. Ik leerde mezelf volledig kennen. De leuke, maar ook de allerleukste kanten.

Tientallen keren heb ik gezegd dat ik mijn flatje het liefst mee wil nemen naar het grote mensen huis. Omdat ik bang ben dat ik het gevoel verlies. Het gevoel van zekerheid en zelfvertrouwen. Van opbouwen zonder afbreken. Het gevoel van gelukkig zijn met mezelf. Eigenlijk een beetje vlinders voor mijn eigen spiegelbeeld.

Maar mijn spiegelbeeld zie ik nu in zijn ogen. De zekerheid zit van binnen en de vlinders in mijn buik.

'U mag de sleutels aankomende week inleveren, mevrouw. Ik heb de foto’s gemaakt en ik zal de advertentie online zetten. Ik wens u veel geluk in uw volgende woning.'

Mijn hart slaat drie keer over en mijn mondhoeken tekenen een ongegeneerde glimlach op mijn gezicht. Ik trek de deur achter me dicht en ren de galerij over. De trap af en bij de kapper linksaf.
Hij staat er. Leunend tegen de Skoda. Zoals die allereerste keer. Ruim dertien maanden terug. Ik vlieg in zijn armen en ik weet dat dit het is. Mijn thuis. Voor de komende zesennegentig jaar.