Geslaagd

'We hebben uw situatie besproken, mevrouw van Kan. Na overleg met de vakgroep hebben we besloten dat een lisexcisie op zeer korte termijn de beste uitkomst is. Als u hiermee akkoord gaat, willen we de afspraak zo snel mogelijk voor u inplannen.'

Het leven maakt ingewikkelde salto’s. Je kan het plannen, maar het loopt toch altijd weer net even anders. Een verrassende route met bospaadjes, bruggetjes en hier en daar een gat in de weg.
Twee weken geleden was zo’n gat. De dag waarop de gynaecoloog vertelt dat de uitslag van het biopt niet goed is.
Op die bewuste donderdagmiddag in maart, bel ik met een bibberende stem de liefste mensen op. Ik ben normaal niet van het delen en al helemaal niet van het samen dragen. Maar dit lukt me niet alleen. Ik huil en ik sla dicht. En dat iedere keer opnieuw.

De dagen erna helpen me te ontspannen. Te lachen en te genieten. Ik fiets voor het eerst op een bakfiets en ik eet runderrookvlees met banaan. Ik maak puzzels van duizend stukjes en het voorjaarszonnetje schijnt op mijn gezicht. En als ik dan op zondagmorgen met mijn kleine meisje en mijn liefste vriend in bed lig, weet ik dat de keuze niet zo moeilijk is. Zesennegentig jaar is de afspraak. Stokoud worden. Het allermooiste in het leven heb ik al.

Maandag bel ik opnieuw met mijn arts. Inmiddels bekroond tot behandelend arts. We praten over nu en over de toekomst. Het plan en mijn wensen. Ja, ik wil mama worden. Maar het allerliefst van alles wil ik mama blijven. Ik wil die cellen uit mijn lichaam. Of ze nu licht, matig of ernstig afwijkend zijn. Dáár is de uitgang.

Ik word gewezen op de risico’s bij een volgende zwangerschap als ik een lisexcisie zal ondergaan. Een grotere kans op vroeggeboorte. Een licht geboortegewicht of miskraam. Ik ken het en erken het. Maar het houdt me niet meer tegen.
Binnen zeven dagen krijg ik het verlossende telefoontje en wordt de afspraak voor een lisexcisie ingepland.

'Binnen enkele weken bent u aan de beurt, mevrouw. Onze gynaecoloog vanuit het oncologisch centrum zal de operatie bij u uitvoeren. Ik wens u voor nu alvast veel sterkte en ik zal u weer bellen met de uitslag.'

Enkele weken. De vorige keer betekende dat vijf weken geduld. Vijf. Het is nog op één hand te tellen, maar wel de allerlaatste vinger. Ik hoop dat ze nu iets optimistischer zijn.

Een dag na het telefoontje vind ik de afsprakenbrief op de mat. Ik scheur de envelop open en ik knijp mijn ogen stijf dicht. Alsof ik op dat moment een examenbrief in mijn handen heb. Ik vouw de brief open. Nog steeds met mijn ogen dicht.

Een, twee. Drie. Ik open mijn ogen en focus me direct op de datum van de grote dag. Met de brief nog in mijn handen, schieten mijn armen in de lucht. Ik juich en ik doe een mini dansje. Geslaagd. Binnen enkele weken betekent dus gewoon binnen anderhalve week.

Vrijdag 9 april staat de operatie gepland. Onder plaatselijke verdoving na vier injecties in mijn baarmoeder. Ik hoor iets over elektrische geleiding via mijn been. Een afzuiger en de geur van aangebrand vlees. Gek genoeg moet ik er om lachen. En staat het beeld van een plaatselijk kampvuurtje down under op mijn netvlies geplakt.
De verhalen op internet stellen me gerust en het verwijderen van die ongewenste gasten, klevend aan mijn baarmoedermond. Het stemt me meer dan gelukkig.

Voor nu. Een streep onder de tranen. Mijn zongebruinde spierballen tover ik tevoorschijn. Want jeetje wat geniet ik van de lentezon. De liefste en de allerliefste houd ik vast. Ouders. Mijn omaatje. Vriendinnen en collega’s. Jullie zijn fantastisch.
De eerste stap is gezet en nu wandel ik lekker verder. Op weg naar een bruggetje. Een bospad of een prachtig bloemenveld.