Op blote voeten verder

Ik sta op het punt om mijn oude schoenen uit te trekken. Mijn sneakers van bijna twaalf en een half jaar oud. Mijn lievelingsschoenen. Wit, met gekleurde veters. Op dit moment zuurstokroze gestrikt. De schoenen zijn al flink beschadigd. Versleten eigenlijk. Er kleeft een hele geschiedenis aan vast.

Ik kocht ze toen ik tweeëntwintig was. Net afgestuurd en direct een contract voor zesendertig uur. Binnen twee jaar een vaste plek. Al die jaren gevuld met liefde en compassie. Met een glimlach en een traan. Een groot hart voor al onze gezinnen. Op het boddaertcentrum, de crisisopvang. In het wijkteam en nu de laatste jaren bij jullie op de Kleine Plantage.

Maar nu…
‘Ik heb besloten dat ik ga stoppen bij Enver.’ Zodra ik de woorden hardop uitspreek, schrik ik er toch een beetje van. Mijn besluit ligt nu op tafel. Mijn veters zijn al los.

Ik heb een nieuwe uitdaging gevonden. En die uitdaging zit in mij. Ergens tussen mijn hart en mijn koppie. Heel goed verstopt. Ik ga een andere weg in slaan. Over bruggetjes huppelen of verdwalen in een prachtig bos. Struikelen en salto’s maken. Mijn dromen ombuigen naar geluk.

Mijn liefde voor schrijven wint het van een vast contract. Mijn passie voor de Nederlandse taal klimt op de rug van de angst voor het onbekende. ‘Wat als,’ krijgt ineens een andere dimensie. Ik ga het doen!

Op woensdag 27 oktober trek ik hier de deur achter me dicht. Met een rugzak aan ervaring en een supertrots gevoel. Nieuwe schoenen heb ik nog niet gevonden. Maar voor nu is dat oké. Ik wandel voorlopig op blote voeten verder. Op zoek naar mijn lievelingswoord.