Koffie in Toscane

JA, IK WIL. 
Het staat er met enorme letters geschreven. Miljoenen zandkorrels moesten wijken voor mijn nogal hebberige antwoord. Tom kijkt vanaf een afstandje toe en ziet hoe ik mezelf weer eens compleet voor schut weet te zetten. Met m'n ogen gericht op mijn blote wiebeltenen met vuurrode nagellak, loop ik door het warme zand naar hem toe. Mijn zomerjurkje wappert wat omhoog en ik zie een ondeugende glinstering in zijn ogen.
‘Kon je het weer niet laten?’ Voorzichtig krult hij een pluk haar achter mijn oor, terwijl ik hem nauwelijks durf aan te kijken. Ik duw mijn wang in zijn gespierde borstkas en ik kijk voor het eerst eens goed naar het grote hart. In het zand. Om mij heen getekend.
Tom merkt het op. ‘Je zal volgende keer wat meer geduld moeten hebben, honnepon.’ Hij fluistert de woorden in mijn blonde haar. Kippenvel. In mijn hoofd spoel ik de vroege avond terug en ik zie hoe Tom met een licht gespannen glimlach op zijn gezicht een hart tekent op het verder rustige zandstrand van Italië.
‘Kak. Zou hij echt? Vanavond?’

1.

‘Hij belt aan als je het niet verwacht.’ De woorden rollen over de Russische tong van mijn allerbeste vriendin. Het is nieuwjaarsdag en ik heb vanmiddag met Katya afgesproken. Ik zit tegenover haar in het bruin café bij Katya om de hoek. ‘We hadden net zo goed bij jou op de bank kunnen afspreken.’ Ik vouw mijn handen om een grote mok cappuccino heen, terwijl zij van haar verse muntthee nipt. ‘Ik kom sinds mijn verlof de deur niet meer uit, Juul. Gun mij alsjeblieft ook eens een momentje onder de mensen. Ik zit straks nog lang genoeg thuis met poepluiers en tepelkloven.’ We schieten tegelijk in de lach. Katya is de liefste die ik ken. Zorgzaam en altijd positief. Maar ook verslaafd aan haar werk en borrels met vriendinnen. Hoe ze dat gaat combineren met voedingen en gebroken nachten? Geen idee. Maar het gaat haar gewoon lukken. Zoals altijd alles haar ‘gewoon lukt’. ‘Hoe ver ben je nou, zus?’ ‘Achtendertig weken lieve schat. Dus laat me nog even genieten van dit moment.’ Ze neemt een hap van haar verse oliebol en vraagt naar mijn leven als datende vrijgezel. Ik rol met mijn ogen, en ik twijfel even of we het hier nu wel over moeten hebben.
Ik haal diep adem. ‘Oke. Waar wil je dat ik begin?’ Katya schuift wat heen en weer op haar billen en legt haar handen vredig op haar bolle buik. Met een smakelijke glimlach blijft ze me aankijken. Maar dan vertrekt plotseling haar gezicht. ‘Je bent toch niet wéér uit eten geweest met een of andere onbekende gast van zo’n walgelijke datingapp, hè?’
Als ik een iets te lange stilte laat vallen, weet ze genoeg. Katya zucht en neemt opnieuw een hap van haar oliebol. ‘Hoe bedenk je dat toch? Een hele avond tegenover een wildvreemde? Iemand die je waarschijnlijk in het NORMALE leven zó voorbij was gelopen?’ Er blijft wat poedersuiker achter op haar bovenlip en ik begin wat kinderachtig te grinniken. Ik wijs naar haar poedersnorretje en snel veegt ze met de achterkant van haar hand het suikerlaagje weg.
‘Juul, ik meen het. Je moet niet op zoek gaan naar een man. Als het de ware is, komt hij vanzelf op je pad.’ Dit keer schiet ik echt in de lach. ‘Schat, je kijkt echt veel te veel naar films.’

Katya pakt mijn telefoon van tafel en begint druk te tikken op mijn lichtblauwe smartphone. ‘Kat, wat doe je?’ Mijn ogen worden groot van verbazing. ‘Zo. Einde fantasiewereld. Die knappe wederhelft van je staat vanzelf bij je op de stoep.’ Katya zucht overdreven. ‘Heb nou eens een heel klein beetje geduld voor de verandering. Ja?’ Ze probeert een punt te maken, maar aan haar strakke mond zie ik dat ze nog niet klaar is. ‘En heb een klein beetje zelfrespect alsjeblieft,’ voegt ze er dan ook zonder gêne aan toe.
Katya is mijn allerbeste vriendinnetje. We kennen elkaar dit jaar precies twintig jaar. Zij is geboren in Rusland. Ik in Spijkenisse. Uiteindelijk bracht het lot ons bij elkaar. Of. Nou ja. Eigenlijk deed mijn buurman dat. Hij werd verliefd op een Russin en haalde mijn toenmalige buurvrouw en haar dochter, Katya naar Nederland toe. Kat is jaloersmakend knap en succesvol.
Ik zie hoe ze met haar slanke hand mijn telefoon omdraait en terug naast me neer op tafel legt. ‘Geef het een kans, Juul. Vergeet die mannen en ga je richten op de leuke dingen.’ Een klein beetje geïrriteerd frunnik ik aan mijn servet en lik ik met mijn wijsvinger de losgelaten krentjes met poedersuiker van mijn bordje op. Ik kijk voorzichtig naar mijn telefoon, maar het blijft stil. Onwennig stil. Bijna zo stil, dat ik er ongemakkelijk van word. Misschien zelfs een beetje onzeker.

Stiekem weet ik dat Katya gelijk heeft. Maar zíj heeft haar hele leven al op de rit. Ze doet alles heel bewust en in de juiste volgorde. Heeft carrière gemaakt, ging reizen en is nu getrouwd met een knappe advocaat. Én hoogzwanger.
‘Zus, hoe heb jij Martijn eigenlijk leren kennen?’ Ik besef me dat we in die tijd weinig contact hadden en dat ik die periode helemaal niet heel bewust heb meegemaakt. ‘Ik kwam hem tegen tijdens een congres van mijn werk. Ik zou een week later voor een paar maanden naar Canada vertrekken. En dat heb ik gedaan.’ Verlegen kijkt ze de andere kant op. ‘Potverdorie. Volgens mij is ze na tien jaar nog steeds verliefd.’
‘Het was zó NIET de bedoeling om verliefd te worden. Maar goed, je kent het hè.’ Even is het stil. ‘Hij komt op je pad als je het niet verwacht,’ zeggen we lachend. Ik verslik me in mijn laatste slok cola en we stappen over op de buik, de baby en de toekomst als aanstaande moeder.
Na drie drankjes, een oliebol en een heerlijke tosti, geef ik Katya een oneindig dikke knuffel. ‘De volgende keer dat we elkaar zien, ben je tante,’ zegt ze opgewekt.
Omdat we de wereld altijd wijs maken dat we zussen zijn, elkaar aanspreken met ‘zus’ en gewoon besloten hebben dat deze vriendschap voor het leven is, krijg ik er dus een nichtje bij. Aan het eind van deze maand. Een goed begin van een bijzonder jaar.

2.

Katya: ‘Hallo lekkerding. Ik kom even de stilte verbreken. Heb je al afkickverschijnselen?’
Ik: ‘Maak er maar grapjes over. Het is supersaai. Van ellende heb ik me ingeschreven voor de bootcamp, Kat. Constant wil ik op mijn telefoon kijken.’
Katya: ‘Ik ben trots op je.’
Ik: ‘Waar moet ik nu nog zo‘n knakker tegenkomen, zus? Ik zit in de metro met alleen maar griezels om me heen.’
Katya: ‘Haha. Juul, je bent nog jong. En een hele mooie meid. Het komt vanzelf. Ga je vanavond al bootcampen?’
Ik: ‘Nee. Ik ben gisteren geweest, en dat heb ik geweten ook. Als ik op de wc bril wil gaan zitten, moet ik mezelf vastklemmen aan de muren om me heen. Spierpijn!’
Katya: ‘Je kan ook zo lekker overdrijven hè? Maar wat ga je dan doen?’
Ik: ‘Vanavond ga ik een hapje eten bij mijn oma. En dan maar op tijd naar bed denk ik.’
Katya: ‘Aahh je lieve oma. Doe haar de groetjes, zus.’
Ik: ‘Zal ik doen. Ik ga nu uitstappen. Dikke kroel voor je buik. Xx.’

Ik pak mijn tas van de grond en ik loop met grote passen het perron af. Achter me sluiten de deuren van de metro. Het is inmiddels half zes en de mensen om mij heen hebben haast. Met mijn telefoon nog in mijn handen stuur ik oma een berichtje dat ik eraan kom. Stamppot andijvie met een bal gehakt. Heerlijk!

‘Lieverd, had je het niet koud op de fiets?’ Bezorgd kijkt ze me aan en haar ogen schieten over mijn lichaam. Een spijkerbroek met gaten en een zwart leren jasje. Buiten is het twee graden onder nul. Misschien heeft ze gelijk en zijn haar zorgen terecht. ‘Oma, het is nog geen drie minuten fietsen vanaf het station naar uw huis. Ik maak me meer druk om de rit naar mijn eigen huis vanavond,’ grap ik.
Het gezicht van mijn oma blijft bezorgd staan. Ik loop op haar af en ik druk een stevige kus op haar wang. ‘Wat ruikt het weer heerlijk, oma. Zal ik u even helpen met het eten.’
‘Ben je mal kind. Het eten is al klaar. Plof jij maar op de bank, dan dek ik de tafel nog even.’
Ik doe wat oma zegt. Ik kijk toe hoe ze op haar gemak, én volledig in haar element de tafel dekt.
Mijn lieve oma. Ze is inmiddels eenentachtig. Een kleine vrouw met een grijs permanentje. Een fantastisch mens.
‘Ik doe dit veel te weinig,’ bedenk ik me. Samen een hapje eten. We zijn tenslotte beiden alleen en wonen nog geen twintig minuten bij elkaar vandaan. Daarnaast kookt oma heerlijke hollandse pot. Stiekem wel mijn topfavoriet.
Maar tóch is het de laatste tijd veel te verleidelijk om vanuit mijn werk direct door naar huis te fietsen. In mijn trainingsbroek op de bank met een kant en klaar maaltijd op schoot. Mijn koffie en een avondje swipen op mijn telefoon. Van rechts naar links. En heel af en toe eens andersom. Maar goed. We weten allemaal dat het swipen nu even verleden tijd is.
‘Zo meissie. We kunnen aan tafel. Maar na het eten ga je gelijk naar huis hoor, want anders wordt het veel te laat.’ Mijn ogen schieten vluchtig naar de klok, maar die heeft gelukkig nog geen hele uren geslagen. Het moet nog zes uur worden. ‘Ik help u gewoon mee met afwassen, oma. En erna drinken we nog gezellig een kop koffie. Als ik maar rond de klok van acht uur thuis ben.’
En dat lukt! Om iets over half acht fiets ik door de kou, en met spierpijn tot aan mijn bilspleet, naar huis. Eenmaal thuis trek ik een warme trui aan en draai ik mijn pluizige haar in een knot. En dan, veel sneller dan verwacht, gaat de bel.
‘Hoooiii.’ Ik druk op het knopje van de intercom als ik mijn veel te blije groet door de aankomsthal laat galmen. ‘Hallo, met Tom. Ik kom voor het koffiezetapparaat.’ Kalm en duidelijk. Recht op zijn doel af.
Afgelopen zondag heb ik mijn koffiezetapparaat met bijbehorende koffiecups te koop gezet op social media. Tom reageerde vrij snel op de advertentie en hij ging akkoord met de vraagprijs. En ja, ik moet afkicken van de bekende datingsites. Dus ja, ik heb zijn profiel bekeken. Een leuke kop en knalblauwe ogen op foto één. Foto twee is gemaakt in Tsjernobyl en foto drie toont een inmens grote rode hijskraan. Verder is zijn profiel leeg en kom ik eigenlijk geen steek verder.
En toch slaat mijn hart een slag te snel. Terwijl Tom over de galerij richting mijn voordeur loopt, gaan mijn gedachtes alle kanten op. Ik fantaseer over een romance op de stoep. Van een omhelzing tot een passionele zoen. ‘Wie heeft er nu teveel naar films gekeken?’
Er wordt op de deur geklopt. Het zweet breekt me uit. ‘Doe normaal, Juul. Diep ademhalen en openen die deur.’ Verkocht!
Een lange slanke man. Donkerbruine stekels en de meest twinkelende blauwe ogen die ik ooit heb gezien. Dát, in combinatie met zijn nuchtere boodschap; ‘Hoi, ik kom voor het koffiezetapparaat.’
‘Shit, hoe vraag ik iemand zonder dating- profiel of hij nog vrijgezel is?’ In gedachten verzonken loop ik naar de keuken en ik pak het apparaat en de bijbehorende cups. ‘Dankjewel. Ik had er precies zo een, maar mijn ex heeft het apparaat meegenomen.’
‘Ha, EX! Ik hoorde het goed. Hét codewoord onder het vrijgezelle volk.’
‘Ik heb het apparaat denk ik drie keer gebruikt. Ik ben toch meer van een pot koffie in de ochtend,’ stamel ik. ‘Juul, stop met je verkooppraatje.’
‘Woon je hier alleen?’ Tom tuurt langs me heen de gang in. ‘Ja, ik woon hier samen met mijn twee katten; Roos en Morris.’
‘Volgens mij heb ik je op verschillende datingapps voorbij zien komen,’ zegt hij voorzichtig. ‘Kan dat?’ Als ik me niet vergis, is hij nu ook aan het pijlen. Ik probeer nonchalant mijn schouders op te halen. ‘Dat zou misschien wel kunnen, ja. Maar ik heb het een tijdje terug opgegeven met die datingapps. Ik ben de meest rare types tegen gekomen. Mijn beste vriendin zei ooit dat de liefde onverwachts komt. Hij aanbelt als je het niet verwacht.’ Mijn wangen worden plotseling vuurrood als ik me realiseer welke woorden ik zojuist op Tom heb afgevuurd. Ik schraap wat theatraal mijn keel. ‘Zeg, woon jij ook in Spijkenisse?’ Tom begint te lachen en heeft door wat ik doe. Gelukkig begint hij al snel over zijn woning aan het park. Al kletsend kom ik erachter dat we op dezelfde middelbare school hebben gezeten. Tom is een jaar ouder dan ik en is nog niet zo lang geleden uit een jarenlange relatie gestapt. Ik vertel over mijn verbroken relatie en mijn leven als vrijgezel. In de flat waar ik woon, heb ik leuke contacten opgebouwd. En zo nu dan date ik dus met een onbekende.
Ik kruip steeds iets verder in mijn trui. Tom ziet het. ‘Ik hou je veel te lang op. Het vriest en jij staat hier buiten in alleen een trui. Ga lekker naar binnen. Dan ga ik ook naar huis.’ Ik wil hem tegenhouden, maar hem binnen laten voelt helemaal zo gek. Nou vooruit dan maar. ‘Het is inderdaad wat frisser dan ik dacht. Leuk je even gesproken te hebben en geniet van de koffie.’ Tom geeft me een knipoog. ‘Ik krijg een knipoog.’
Achter me laat ik de deur in het slot vallen. ‘Kak. Wat was dat?’ Er zijn zojuist 40 minuten voorbij gehuppeld. En ik had er geen één van willen missen.

3.

Met een glimlach op mijn gezicht denk ik terug aan die allereerste ontmoeting bij mij voor de deur. En nu lopen we hier. Hand in hand over het prachtige strand van Toscane. Als ik heel even naar hem kijk, besef ik dat het leven klopt.
Tom zijn hand glijdt langzaam over mijn rug, richting mijn billen. Hij knijpt erin. ‘Waar nemen die gedachtes je mee naar toe, honnepon?’
‘Naar de slaapkamer,’ antwoord ik. Lieg ik. Tom stopt met lopen en pakt mijn beide handen vast. Ik kijk omhoog. Hij zet zijn zonnebril af en kijkt vervolgens met die hemelsblauwe kijkers op me neer. ‘Draak,’ gromt hij. Zijn gezicht komt iets dichterbij en ik verdeel mijn gewicht naar voren. Naar de puntjes van mijn tenen. Onze handen zijn nog steeds in elkaar verstrengeld. Met het avondzonnetje tussen ons in. En dan gaat het ineens heel snel.
Hij haakt zijn voet behendig tussen mijn benen. Tom ondersteund mijn hoofd en rug, maar voor ik het weet, lig ik in het zand. ‘Hallo! Tom wat doe je?’
‘Dat zie je toch. Ik ben op je gevallen. ‘Ik schiet in de lach en ik rol tegelijk een klein stukje onder hem vandaan. ‘Wat ga je doen?’ Hij kijkt me verbaasd aan. ‘Tom, je wilde toch nog uit eten? Ik zie er niet uit met al dat zand in mijn haar.’ Ik trek een vies gezicht.
‘Al heb je zeewier over je neus heen lopen. Ik vind je prachtig.’
Tom staat op en trekt me aan één hand omhoog. ‘Was het weer teveel romantiek voor je?’ Plagend duwt hij me opzij en ik kijk blozend de andere kant uit. Tom neemt een slokje water en we sloffen weer verder door het zand richting het restaurantje.
‘Ik speel graag hard to get,’ zeg ik onverwachts. Met moeite probeer ik serieus te blijven. Tom proest het water uit en begint hardop te lachen. Ik weet zeker dat hij ook terugdenkt aan onze eerste ontmoeting bij mij aan de deur. Die jongen had mijn flat nog niet verlaten of ik had hem al een berichtje gestuurd.

Ik: ‘Misschien smaakt de koffie wel veel lekkerder als we het samen drinken.’
Tom: ‘Wie weet. Uitnodiging volgt. Slaap lekker.’
De uitnodiging volgde inderdaad vrij snel. Maar omdat ik niet zo hebberig over wilde komen, sloeg ik het aanbod van die eerste dinsdag af. De dinsdag erop zou mij beter uitkomen. Grote onzin, maar ik had wel eens gehoord dat mannen het niet op prijs stellen als het meisje hen voorgeschoteld wordt. Inderdaad. Hard to get.
‘Buonasera.’ Een wat kleinere man met een veel te grote glimlach wijst ons naar het tafeltje op de veranda. Het restaurant heeft een donkere uitstraling door de donker houten balken aan het plafond. Er is plek voor acht stelletjes en één stelletje in het speciaal. Ik glimlach als ik ons tafeltje zie staan met uitzicht op de laaghangende zon en de kabbelende golven. ‘Ik loop toch nog eerst even naar het toilet, Tom.’
‘Vergeet de zeewier niet.’ Tom geeft me een kus op mijn wang en glimlacht. Zelfverzekerd loopt hij alvast naar ons tafeltje toe.

Ik: ‘Zus, volgens mij heb ik zojuist mijn huwelijksaanzoek naar de vernieling geholpen.’
Katya: Aan het typen…
Katya: ‘O Gosh. Heb nou eens GEDULD.’
Katya: ‘Oké, we weten allebei dat je ‘geduld’ niet in één avond kan leren. Vooruit ermee. Wat is er gebeurd?’
Ik: ‘We liepen over het strand, na een heerlijke dag bij het huisje. (Het huis is echt prachtig. We hebben een eigen zwembad. Boven op een berg. Morgen stuur ik de foto‘s.) Ik had mijn favoriete jurkje aan en hij had zich ook leuk aangekleed. Terwijl ik naar de zee stond te kijken en van het zonnetje genoot, heeft Tom een stok gepakt. En met de stok tekende hij een levensgroot hart in het zand. Om mij heen.’
Katya: ‘So far, so good (serieus Juul, wát een lieverd).’
Ik: …
Ik: ‘Kak. Ik heb met mijn lompe hoofd een andere stok gepakt en het hart bekladderd met koeiengrote hebberige letters; JA IK WIL’
Katya: ‘Juul… WAAROM?’
Ik: ‘Ja zus, weet ik veel. Ik wil het gewoon zo graag.’
Katya: ‘G E D U L D.’
Ik: ‘Kat, ik ben klaar met plassen. Ik moet gaan. We zijn uit eten. Thanks voor. Nou ja, voor je eerlijkheid. Dikke kroel voor Jelena. Xx.’
Katya: [afbeelding]

Ik kijk naar de foto van mijn zus met mijn nichtje. Jelena is alweer anderhalf jaar oud. Kat als moeder. Het is hilarisch. Hoe eerlijk ze naar mij is, zó eerlijk is ze ook over haar eigen dochter.
Ik stop mijn telefoon weer in mijn tas en ik trek door. Maar mijn tasje begint opnieuw te zoemen.

Tom: ‘Wil je wijn?’
Ik: ‘Lekker. Doe maar een rode wijn.’
Aarzelend blijft mijn vinger boven de verzendknop hangen en ik kijk mezelf recht in de spiegel aan. Ik hoor de woorden van mijn zus door mijn hoofd heen galmen. ‘Geduld, geduld. Geduld.’ Ik weet dat ik niet alles in het leven kan plannen. Daarnaast heb ik wel trek in een wijntje. Of twee. Bericht verzonden.
Ik laat mijn vingers door mijn lange haar glijden en ik laat het in een nonchalante vlecht over mijn schouder vallen. Ik spuit nog wat parfum op mijn polsen en ik veeg de zandkorrels uit mijn gezicht. Terwijl ik door het restaurant naar ons tafeltje loop, zie ik de eerste stelletjes binnen druppelen. Verliefde- stelletjes. Hand in hand- stelletjes. Ik blijf bij je uit gewoonte- stelletjes.

‘Heb je Kat de groetjes gedaan?’
‘Hoe weet jij nou weer dat ik Katya heb gesproken?’ Verontwaardigd kijk ik Tom aan. Als ik de twinkeling in zijn ogen zie, weet ik eigenlijk ook wel genoeg. ‘Ik vertel haar echt niet álles hoor. Maar ik moest haar wel even vertellen over de lompe actie van net.’ Tom trekt me naar zich toe en geeft me een zachte zoen op mijn mond. ‘Niet meer stoppen,’ mompel ik met mijn lippen nog op zijn mond geplakt.
Op dat moment hoor ik het kleine mannetje met de grote glimlach zijn keel schrapen. Met een blos op mijn wangen neem ik plaats op de stoel naast Tom. Ik laat me in de stoel zakken en ik zie hoe Tom een diner voor twee besteld. Hij doet de bestelling in het Engels terwijl de laaghangende zon glinstert in zijn ogen. ‘Jeetje, wat is hij toch sexy! En zo van mij.’
Na mijn vele avonturen, hobbels en mislukte pogingen op relatiegebied, had ik toch niet meer verwacht dat ik op vierendertig jarige leeftijd nog zo verliefd zou kunnen worden. ‘Het komt als je het niet verwacht hè!’

4.

‘Ik ben het zat, Juul. Echt goed zat. Continu dat gezeik over dat huwelijk. Je zoekt maar iemand anders om mee te trouwen.’ Tom stormt de kamer uit en gooit de deur met een harde knal dicht.
Ik schrik op en voorzichtig open ik mijn ogen. Ze zijn plakkerig en hebben moeite met het stralende zonlicht dat de kamer in schijnt. Ik kijk om me heen en ik voel aan mijn gezicht dat ik heb liggen kwijlen. ‘Lekker sexy dit.’
Het duurt even voordat ik merk dat ik alleen ben. Alleen in de slaapkamer van onze vakantievilla in Toscane. ‘Vreemd. Normaal gesproken ligt Tom iedere morgen als een weekdiertje tegen me aan geplakt. Net zo lang tot ík zeg dat we er echt uit moeten. En dan nog liggen we snel een half uur langer te kroelen.’ Even ben ik bang dat we echt ruzie hebben gehad. Totdat ik een briefje vind. Naast me op zijn kussen.

*** Ik ben even de deur uit. Beneden staat er koffie klaar en ik heb verse broodjes gehaald. Zorg ervoor dat je om tien uur klaar staat. Ciao, Honnepon. X

Met een iets te grote glimlach blijf ik naar het briefje kijken. Ik gris mijn telefoon van het nachtkastje en ik typ een berichtje naar Kat: ‘Zus, kijk hoe lief. Wat denk jij dat hij van plan is?’ Ik maak een foto van het briefje. Maar nog voordat ik het bericht wil versturen, gaat beneden de deurbel.
We vieren vakantie hoog op een berg, met een eigen oprit en niemand om ons heen. Even twijfel ik of het verstandig is om de deur open te doen. Maar als ik vervolgens een auto hoor wegrijden, zijn de twijfels verdwenen. Ik schiet in een t-shirt van Tom en ik huppel de trap af naar beneden.
Als ik de deur open doe, zie ik niemand staan. ‘Vreemd.’ Ik haal mijn schouders op en ik loop weer terug naar binnen.
Met mijn telefoon nog in mijn handen besluit ik het bericht aan Katya toch te wissen. ‘Geduld,’ zeg ik hardop. Sloffend door de keuken pak ik mijn koffie en een vers croissantje. Als ik de deur naar onze patio open, word ik verrast door de zomer. We zijn hier pas een kleine week, maar dit gevoel. Heerlijk!
‘Toch gek zo zonder Tom.’ Ik plof neer op de rand van het zwembad. Bungelend met mijn benen in het koele water geniet ik van mijn Italiaanse koffie. Normaal ontbijten we samen aan het tafeltje buiten, maar dat voelt nu wat onwennig. ‘Zo maar eens lekker gaan douchen en dan wachten tot hij thuis komt. Ik ben benieuwd wat we gaan doen vandaag.’
‘Joehoe. Waar ben je?’
Verstijft blijf ik in de badkamer staan. Mijn nog druppelende haar laat een plasje achter op de witte badkamervloer. Ik had Tom verwacht na het dichtslaan van de voordeur, maar dit is een vrouwenstem. Een bekende vrouwenstem. ‘Zus?’ Met een handdoek voor mijn blote borsten gluur ik om het hoekje van de badkamer. Als ik Katya zie staan, glipt er een klein gilletje over mijn lippen heen. ‘Wat doe jij nou hier? Hoe wist je waar we zaten?’ Heel even bekruipt me het gevoel dat ik hier liever alleen met Tom wil zijn. ‘Het is ontzettend lief van haar dat ze ons hier op komt zoeken, maar samen met Tom heb ik gewoon even niemand anders nodig.’
‘Ik kom je mooi maken. Vragen stellen is verboden en GEDULD is het antwoord. Droog jij je nog even af, doe een ochtendjas aan en kom dan naar beneden.’
‘Niet teveel nadenken. Maar doen,’ voegt ze er nog aan toe als ze ziet dat ik mezelf peinzend in de spiegel aan kijk. Ze geeft een kus op mijn wang en klik klakt met ferme passen de trap af.
Heel even raak ik in paniek. Ik heb geen idee wat er allemaal gaat gebeuren, en dat vind ik eng. Maar veel tijd om hierover na te denken heb ik niet, want ik hoor beneden opnieuw de deurbel gaan.
‘Ik ga wel!’ hoor ik Katya vanuit de keuken roepen. Zodra de voordeur open gaat, hoor ik nóg een vrouwenstem. Zachter. Ze spreken Engels, maar door hun gefluister is het niet te volgen.
Ik sluit mijn ogen en ik haal diep adem. Ik merk dat mijn hartslag in de afgelopen tien minuten flink is gestegen. ‘Juul, doe normaal. Katya houdt zielsveel van je. Je bent als een zus voor haar. Zij doet niets wat jij niet wil.’ Ik laat de bemoedigende woorden door mijn hoofd bewegen en tegelijkertijd zoemt mijn telefoon op het nachtkastje.

Tom: ‘Vertrouw je me?’
Ik: ‘Ik heb wel een beetje kriebels in mijn buik. Maar JA, ik vertrouw je.’

Het is alsof Tom even de slaapkamer binnen wandelt. Een kus geeft en in mijn oor fluistert dat het goed komt. ‘Ok, let’s do this.’
Met een voorzichtige glimlach op mijn gezicht en een hele zwerm vlinders in mijn buik, loop ik naar beneden.
‘Ha, daar ben je. Gaat het goed?’ Ik schiet in de lach bij het zien van haar gespeelde bezorgde blik. ‘Ja zus, het gaat goed,’ lach ik. Katya ziet er prachtig uit. Ze draagt een zalmroze jurkje met links een bandje over haar schouder. Ze heeft haar blonde haar half opgestoken en ze draagt weinig tot geen make-up. Precies zoals ze is. Katya staat op vanuit haar stoel en ik zie dat er op tafel verschillende spullen staan uitgestalt. Een goed gevulde doos make-up, twee glazen vers geperste Jus D’orange en een kaartje.

*** Honnepon. Ik moet je geduld nog heel even op de proef stellen. Katya staat naast je en ook een beetje naast mij. Laat je lekker verwennen. Proost honnepon, op een mooie dag. Ik zie je straks. X Tom

Ik denk terug aan Tom. Zoals ik hem heb leren kennen. Nuchter en kalm. Meer ondeugend dan romantisch. Maar na vanochtend moet ik dat beeld misschien toch een heel klein beetje bijstellen.
Als ik op kijk van het kaartje, staat Katya al voor me met twee glazen sap in haar handen. Ze geeft er één aan mij, en samen proosten we. Inderdaad op een hele mooie dag.
‘Zo, lieve schat. Hoe wil je opgemaakt worden?’
‘Zoals mezelf, maar dan misschien net een beetje meer?’ Vragend kijk ik mijn zus aan. We kiezen samen voor een zomerse look. Een zachte blos, met sprekende ogen. Het is warm buiten, dus met echt veel make-up op, krijg ik jeuk van ellende.
Terwijl ze de lichte foundation aanbrengt op mijn zongebruinde snoet, zie ik naast de deur van de keuken een kledingzak hangen. ‘Die hing daar vanmorgen nog niet.’
‘Dat komt straks, Juul,’ zegt Katya alsof ze zojuist mijn gedachtes heeft kunnen verstaan.
Heel even ben ik me bewust van de knoop in mijn maag. Maar dan realiseer ik me dat deze dag georganiseerd wordt door de liefste mensen. Mensen die van me houden en die ik vertrouw. Waar deze dag me ook brengt. Ik geniet van het gefrunnik aan mijn haar en de zorgvuldigheid waarmee Kat mijn make-up aanbrengt. Haar ogen twinkelen en dat zorgt voor een grote glimlach op mijn gezicht.
‘Voordat ik ’m open rits, moest ik Tom beloven dat ik je dit zou vragen: ‘Ben je er klaar voor, Honnepon?’
‘Shit, niet huilen. Niet huilen. Niet huilen. Mijn make-up.’ Zoals in een slecht gespeelde filmscène, wapper ik mijn ogen droog. Katya ritst de zak open. Voorzichtig en met alleen maar liefde voor wat er komen gaat. Ik sluit mijn ogen, omdat ik stiekem een beetje het gevoel krijg waar dit naar toe gaat. Alsof het haar baby is, tilt ze de jurk uit de zak. Ik sla mijn handen voor mij mond. Inderdaad, precies zoals in een film. De jurk is prachtig. Beeldschoon. Het is een witte japon met een strak kanten lijfje. De rok loopt iets uit en heeft een hoge split. De stof schittert verlegen in de felle zon en ik durf met volle overtuiging te zeggen dat mijn beste vriendin mijn droomjurk omhoog houdt. Als Kat mijn verliefde blik ziet, weet ze genoeg. ‘Zullen we ’m maar aan gaan doen dan?’

5.

Met ingehouden adem sta ik beneden voor de spiegel. Katya heeft aan alles gedacht. Ik draag prachtige lingerie, DE jurk en subtiele sieraden. Alles past perfect. Te perfect. ‘Zus, hoe wist je wat ik mooi zou vinden? En nog belangrijker, hoe weet je mijn maten?’ Kat begint hardop te lachen. ‘Juul, daar heb ik zo mijn trucjes voor.’ Plotseling denk ik terug aan ons dagje in Amsterdam. Katya nam me mee naar een prachtige boutique in Amsterdam waar ze galajurken op maat maken. Katya en Martijn willen volgend jaar een groot feest geven, omdat zij vorig jaar in het klein getrouwd zijn toen Katya zwanger bleek. ‘Juul, laat jij ook je maten eens opmeten. Wie weet vind je hier een mooie jurk voor ons feest.’ Toen ik de prijskaartjes zag, moest ik wel even slikken. Maar uiteindelijk ben ik toch nog geslaagd voor een prachtig cocktailjurkje.
‘Je hebt het door hè,’ zegt Katya hoofdschuddend. Ze loopt naar me toe en geeft me een kus in mijn haar. Vlak boven mijn oor. ‘Dit is jouw dag, lieverd. Het gaat gebeuren! Geduld hebben, hoeft nu even niet meer’. En alsof deze dag al volledig is uitgestippeld, wordt er op datzelfde moment aangebeld. ‘Ga, lieverd. Ik zie je straks.’
Het is alsof ik de deur weer voor de allereerste keer open doe. Zoals die bewuste dinsdagavond in januari. Bij mij op de galerij.
Mijn hart gaat als een wezenloze tekeer en mijn kaken doen pijn van het glimlachen. Op de stoep staat de liefde. Gekleed in een sportief blauw pak. Geen stropdas. Maar bretels en een strikje. Met het jasje nonchalant over zijn schouder gegooid en een klein bosje veldbloemen in zijn hand. Felblauwe ondeugende ogen fonkelen over mijn lichaam. Ik pak zijn uitgestoken hand vast en Tom trekt me tegen zich aan. ‘Je bent zó van mij! Voor de rest van ons leven.’
Tom zijn ogen schieten langs me heen en hij kijkt Katya vragend aan. ‘Lingerie gelukt, Katya?’ Mijn ogen woorden groter. ‘Jazeker, meneer. Voor nu én voor vannacht.’ Ik giebel wat ongemakkelijk en loop dan samen met Tom richting de auto.
Tom zit achter het stuur en ik kan alleen maar met een gelukzalige glimlach naar buiten staren. We rijden door de bergen en langs prachtige wijnvelden. Plotseling realiseer ik me dat we deze wijnroute drie dagen terug ook al hebben gereden. Ik durf eigenlijk niet te kijken als we het vlakke zandstrand passeren. Het grote hart is inmiddels verdwenen. Met open mond zie ik dat het zandstrand nu vol staat met witte stoeltjes. Grote bogen met prachtige bloemen. Veldbloemen in alle kleuren. Ik kijk in mijn schoot en ik zie daar precies dezelfde bloemen liggen.
Tom stopt de auto en hij tilt met zijn wijsvinger voorzichtig mijn kin wat omhoog. ‘Je bent mijn bruid. En straks mijn vrouw.’ Hij laat een korte stilte vallen. ‘En vanavond…’
‘Stt.’ Speels leg ik mijn vinger op zijn lippen. ‘Vanavond is van ons,’ fluister ik.
‘Draak!’ Hij kust me en vraagt of ik er klaar voor ben. ‘Ja.’ Mijn stem klinkt hees. ‘JA IK WIL,’ denk ik lachend.
Tom helpt me uit de auto en samen lopen we in het bijzijn van de fotograaf richting het strand. Ik voel me net een filmster zonder acteerkunstjes. Ik struikel nog steeds over steentjes en ik weet soms even niet wat ik moet zeggen. Maar er is geen take 1, 2 of 3. Dit is ECHT. Levensecht.
‘Ben je nerveus, Tom?’
‘Eigenlijk helemaal niet. Je weet dat ik niet graag in de belangstelling sta. Maar ik vind het goud om je op deze manier te verrassen. Ik wil niets liever dan dat iedereen dit ziet en meemaakt. Ik wil dat iedereen ziet dat jij mijn vrouw wordt.’
Terwijl we over het zandstrand lopen, durf ik het toch te vragen. ‘Was je boos op me toen ik van de week het hart bekladderde met mijn hebberige antwoord?’
‘Boos? Ik wilde je zoenen, gekke Juul. Maar tegelijkertijd wilde ik niets verklappen, omdat dit DE dag moest worden.’ Opgelucht haal ik adem. ‘Dat is je goed gelukt. Samen met die maffe vriendin van me.’
We lopen een stukje verder en ik val van de ene in de andere verbazing. ‘Huh, je ouders zijn er ook!’ ‘En mam. Wat doe jij nou hier?’
‘O, nee joh. Daar staan nog veel meer bekenden. Kijk dan Tom!’ Tom glundert. ‘Ik zei toch dat ik wilde dat iedereen hierbij aanwezig zou zijn.’ Liefdevol slaat hij een arm om mijn middel. Een hand die al snel speels afdwaalt naar mijn billen. Normaal gesproken zou ik zijn hand wegmeppen, omdat ik het dan veel te snel, veel te warm krijg. Maar vandaag wil ik geen enkel gevoel meer uitschakelen. Al scheurt hij me ter plekke uit dé jurk.

We lopen over de lichtblauwe loper richting een klein altaar op het strand. Vanuit mijn ooghoeken zie ik vriendinnen snotteren. Mijn vader steekt vol trots twee duimen op. Ik voel de zon branden op mijn blote rug en dan opeens herken ik hem. Bij het altaar staat een wel heel bekende gast. ‘Tom, daar staat Michiel!’
‘Als iemand het moet doen, is hij het,’ zegt Tom beslist. Michiel is de allerbeste vriend van Tom. Ze kennen elkaar van het werk, maar nog veel beter van de roerige tijden erbuiten. Tom hield Michiel op de been en andersom. Broederschap. Vergelijkbaar met de liefde die ik voel voor Katya.
‘Juul, je bent prachtig,‘ fluistert Michiel. ‘Tom, ouwe mazzelpik.’ De twee geven elkaar een gebroederlijke klap op de schouder. Michiel kijkt ons vol trots aan en vraagt alle genodigden te gaan zitten. En dat zijn er nog al wat. Van enthousiasme klap ik een paar keer in mijn handen en ik doe een klein dansje. ‘Ik ga trouwen!’

6.

‘Mooi bruidspaar. Lieve aanwezigen. Prachtig land en verrukkelijke wijn.’ De gasten beginnen te lachen en ik ben blij dat Michiel de juiste toon weet te raken. ‘Wat fijn dat we op deze mooie dag allemaal bij elkaar kunnen zijn. De dag waarop deze knappe mensen staan te popelen om elkaar het ja-woord te geven.’
‘Tom mag ik jou als eerst vragen om jouw trouwgelofte voor te lezen?’ Tom vist een opgevouwen briefje uit zijn kontzak en met een licht bevende stem, begint hij.

*** ‘Lieve Juul. Honnepon. Vanaf het moment dat jij de deur open deed, wist ik dat mijn leven compleet zou veranderen. Maar hoewel we het rustig aan wilden doen, jij hard to get speelde (althans een goede poging deed), en ik eigenlijk helemaal niet meer wilde wachten; gooiden we het kompas over boord. Dobberen op zee. Zonder bestemming. Maar wel met de liefde van mijn leven. Want echt Juul, dat ben je voor mij. En ook al heb je je eigenaardigheden. Ben je verslaafd aan lievelingswoorden en ben je alles behalve geduldig. Ik omarm het. Met liefde. Ik zal je beloven dat ik altijd naast je zal staan. Achter je en voor je. Maar het liefst van alles lig ik natuurlijk op je.’***

Ik schiet in de lach en ik hou mijn tranen al lang niet meer tegen. Tom vouwt het briefje weer zorgvuldig op en voegt er de laatste woorden nog aan toe; ‘Ik hou van je lieve Juul. Nog zeker zesennegentig jaar.’
Op het moment dat we naar voren buigen om elkaar te zoenen, breekt Michiel in. ‘Ho, ho. Gulzig bruidspaar. Dat mag straks. Eerst is het de beurt aan jou, Julia.’

‘Shit, ik heb helemaal niets voorbereid.’ Katya staat op en komt vanaf de eerste rij met een papiertje in haar handen naar me toe. ‘Heeft die chick ook mijn speech voorbereid?’ Hoewel ik het ontzettend lief vind, lijkt het me wel een beetje gek. Een beetje heel gek. Mijn aanstaande man eeuwige trouw beloven met de woorden van mijn allerbeste vriendin. Katya ziet mijn twijfel en ze knikt bemoedigend. Ik vouw het papiertje open en al snel ontdek ik mijn eigen woorden. Mijn lievelingswoorden. Eergisteren geschreven op een avond aan het zwembad. Hier in het prachtige Toscane. Over de liefde en meer. En op dat moment realiseer ik me dat dit de allerbeste woorden zijn voor dit moment.
‘Twee dagen geleden schreef ik deze woorden voor jou. Ik zou het via de mail naar je toesturen. En weglopen. Zoals ik altijd doe na het schrijven van een stuk. Maar vanmiddag wil ik deze woorden aan je opdragen. Woord voor woord. Zorgvuldig gekozen met liefde. Met alle liefde voor jou.’

Ik vouw het papiertje met bibberende handen open. Nog nooit heb ik een geschreven stuk aan iemand voorgelezen. Maar ik denk dat deze dag een uitzondering verdient. ‘Kom op Juul. Ballen tonen. Billen bij elkaar en gaan.’ Ik spreek mezelf toe en ik begin.

*** ‘Lieve Tom. Vanavond wil ik van je houden. Je vasthouden en overladen met verlangen. Ik wil je met slaapkamerogen aankijken, maar nog lang niet naar bed. Vanavond mag overgaan in de nacht. Zo lang de ochtend maar verstopt blijft.
Vanavond zitten we op de rand van het zwembad en voeren we eindeloze gesprekken. Over het verleden. Het leven en onze dromen. Maar ook over seks, blunders en gevoelens. De vrijheid waarmee we verbonden zijn, is verslavend.
Met een grote glimlach op mijn gezicht leun ik naar je toe. Ik kus je en ik kijk naar de hemel boven ons. Geloven doe ik niet. Maar dankbaar ben ik wel. Met mijn ogen dicht bedank ik de honderden sterren in de lucht. De maan en al het leven daartussen. Want God, wat hou ik van je.
Als deze vakantie een voorproefje is van een leven samen met jou, dan teken ik met liefde in je hart. Met roodgelakte nagels en een kriebel in mijn buik.’ ***

Ik blijf nog even staren naar de laatste woorden in mijn hand. Ik luister naar het kabbelen van de zee, maar verder is het stil. ‘Ze zijn toch niet allemaal weggelopen?’ Voorzichtig kijk ik op van het papier, midden in de natte ogen van Tom. ‘Geef haar alsjeblieft die zoen, Tom,’ zegt Michiel bijna dwingend. Voorzichtig beginnen de mensen door hun tranen heen te lachen. Na een fantastische zoen, vind ik de ogen van Katya. Ik fluister de woorden zichtbaar in de lucht; ‘Dankjewel zus.’
‘Tom en Julia. Dan is het nu tijd voor het officiele stuk. Het serieuze gedeelte waarin er maar één antwoord geldig is. Niet in zand geschreven, maar hardop naar elkaar uitgesproken.’ Michiel glimlacht mijn kant uit en laat overduidelijk merken dat hij op de hoogte is van mijn hebberigheid eerder deze week. Hij tovert een klein doosje uit zijn borstzak tevoorschijn en neemt een deftige houding aan.
‘Bruidspaar, jullie mogen elkaar de rechter hand geven.’ Michiel schraapt zijn keel. ‘Tom, neem jij Julia, jouw honnepon, aan tot jouw wettige echtgenote en beloof je trouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt. Wat is daarop jouw antwoord?’
Tom kijkt me heel serieus aan en ontspant daarna direct. ‘Dolgraag, honnepon.’
‘Julia, neem jij Tom, jouw koffieheld, aan tot jouw wettige echtgenoot en beloof je trouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt. Wat is daarop jouw antwoord?’
Ik wil net zo serieus kijken. Maar in plaats daarvan, draait mijn maag zich drie keer om. Ik sluit mijn ogen. Ik zucht heel diep en ik weet mezelf te herpakken. Bezorgd kijkt Tom me aan, maar ik knik dat het goed gaat.
‘Zou je het nog een keer willen herhalen?’ Ik kijk Michiel een beetje ongemakkelijk aan. Michiel pakt direct de draad weer op en stelt me nog een keer die ene vraag. In het bijzijn van de allerliefste mensen die ik ken. ‘Lieve Juul, wat is daarop jouw antwoord?’
Ik glimlach en ik pak de hand van Tom heel stevig vast. ‘Ja, ik wil!’
En dan is het toch eindelijk zo ver. We zijn getrouwd!

7.

‘Zus wat was er met jou aan de hand? Kreeg je koude voeten?’ Ik moet altijd lachen als Kat de Engelse spreekwoorden letterlijk naar het Nederlands vertaalt. Ik grijp Katya bij haar hand en ik neem haar mee naar een plekje achteraf. De gasten staan met een drankje in de hand, beneden op het strand. Er is live muziek en er wordt voornamelijk muziek uit de jaren negentig gedraaid. Vrienden en familie dansen met elkaar en ik kan er vanaf een afstandje alleen maar van genieten.
‘Kat, kun je voor mij bij de avondwinkel een zwangerschapstest kopen?’ Haar ogen worden groot van verbazing. ‘Denk je dat je? Ik wist helemaal niet dat jullie bezig waren.’ Katya kijkt me streng aan als ze ziet dat ik met een goed gevuld wijnglas in mijn hand, met haar sta te praten. ‘Alcohol vrij,’ zeg ik met een licht geïrriteerde zucht. Katya omhelst me en heeft het direct over een nichtje of neefje voor Jelena. ‘Doe normaal zus, zo ver is het nog lang niet. Het zijn waarschijnlijk de zenuwen waardoor mijn buik zo van streek is.’
‘Hoe lang heb je deze klachten dan al,’ vraagt ze hoopvol. ‘Nu een dag of zes, en ik had eergisteren al ongesteld moeten worden.’ Katya slaakt een klein gilletje. Tom staat wat verder weg, maar hoort het en draait zich om. Uitbundig zwaai ik naar hem, zodat hij weinig merkt van de kleine zenuwkriebel in mijn buik. ‘Wil jij het voor me halen, zus? Dan doe ik de test straks op het toilet.’
Katya plant een dikke zoen op mijn wang, pakt vanuit het restaurant haar tas met autosleutels en rijdt de boulevard af. ‘Waar moest zij ineens met zoveel haast naar toe?’ vraagt Tom. Ik schrik op van zijn plotselinge aanwezigheid. ‘Ze haalt blarenpleisters voor me, want mijn schoenen knellen een beetje.’ Ik haat het om te liegen, maar hem valse hoop geven kan ik helemaal niet aan. Niet op zo‘n droomdag als vandaag. ‘Dan doe je je schoenen toch uit, lieverd. Er lopen wel meerdere gasten op hun blote voeten door het zand. Sterker nog, ik gooi mijn schoenen straks ook aan de kant.’ Tom trekt me naar zich toe en geeft me een kus. ‘Is het een beetje zoals je je ooit had voorgesteld, honnepon?’ vraagt Tom plagend. ‘Je bent en blijft een rare,’ grinnik ik. ‘Je overtreft mijn stoutste dromen.’
‘Wacht maar tot vannacht,’ zegt hij hees en met een knipoog loopt hij bij me vandaan naar zijn vrienden toe.
‘Hoe lang moet ik wachten?’ Ik kijk Katya een beetje verloren aan. Ik zit op het toilet, met mijn bruidsjurk wat onhandig opgepropt onder mijn arm. Met mijn rechterhand houd ik het staafje vast. Ik heb erover heen gepiest en in films zie ik dan altijd dat ze het staafje netjes op z’n kop op het badkamerkastje neerleggen. Maar goed, ik zit niet in mijn eigen badkamer. Maar op een klein wc'tje. Op de mooiste dag van mijn leven. ‘Twee minuten, zus. Maar bij Jelena zag ik het volgens mij al na dertig seconden.’ Ik vouw mijn hand om het venstertje heen waar mijn plasje nu een spoor trekt. ‘Ik wil het nog niet zien.’ Stiekem moet ik grinniken. Katya merkt het op. ‘Wat valt er te lachen, Juul? Je hebt toch niet stiekem gekeken hè?’ Ik schud mijn hoofd als ze om het hoekje van het toilet kijkt. Ik zit daar nog steeds met die jurkprop onder mijn arm. ‘Ik bedacht me ineens dat ik op dit moment in mijn leven engelengeduld heb. Zo lang ik de uitslag niet weet, kan het positief zijn. Als er straks geen plusje zichtbaar is, is die droom voorbij.’ Katya knielt voor me neer en zoekt oogcontact met me. ‘Lieverd, we doen het samen. Oké?’ Katya vouwt haar hand over mijn hand heen. ‘Wacht. Eerst trek je even die string van vijfenzestig euro aan, want volgens mij is dat plassen nu wel klaar.’
Zodra ik weer toonbaar ben, sluit ik mijn ogen. ‘Doe jij het ook, zus?’ fluister ik. Kat sluit haar ogen en samen tellen we tot dertien. Dertien is ons lievelingsgetal. Het is inmiddels een traditie geworden om tot hét ongeluksgetal te tellen. Normaal gesproken is dat prima. Nu duurt het veel te lang. Binnen drie seconden zijn we bij twaalf. ‘Dertien,’ roepen we hardop. Ik open mijn ogen. Wagenwijd. Mijn hart staat stil en ik hoor de snelle ademhaling van mijn liefste vriendin. Heel dichtbij. ‘Juul, je wordt mama,’ fluistert ze.
Plotseling zijn daar voorzichtige voetstappen achter me. Ik voel zijn armen om mijn middel. Twee zachte handen richting mijn buik. ‘En niet zomaar een mama, Juul. Je wordt de allerliefste mama ooit. Ik hou van je, Honnepon.’