Voor het ziekenhuis zit ik op een bankje in de zon. Met naast me een hoog geblondeerde dame van middelbare leeftijd. Ze heeft een infuus in haar arm en is waarschijnlijk het ziekenhuis ontvlucht om een sigaretje te roken. Ze kijkt me een langere tijd onderzoekend aan. 'Wat een lekker weer hé, wijfie.'
'Heerlijk,' antwoord ik. Onze ogen ontmoeten elkaar en ik glimlach. Momenteel geniet ik echt van dit soort simpele contacten. Alsof de onbekende mensen aan me zien, dat het goed is zo. Dat een vraag als 'Hoe is het nu?' gewoon een vraag teveel is en ik niet altijd in staat ben om die vraag te beantwoorden.
Want ja, hoe is het nu eigenlijk? Ik kan en wil niet enthousiast antwoorden dat het goed met me gaat; al zou dat wel de kortste route zijn. Maar dan zou ik liegen en dat wil ik niet.
En toch, met momenten gaat het wel echt goed met me. En de andere momenten... gaan gewoon super kut. En weet je, eigenlijk heb ik daar wel vrede mee.
Fijner vind ik het als er gerichte vragen worden gesteld. Over mijn herstel of de lopende onderzoeken. Over Tom. Alsjeblieft over Tom. Zodra ik over mijn zoontje mag praten, dan fonkelen de sterren naast de ochtendzon. Precies zoals vanmorgen.
En vraag ook maar naar de alledaagse dingen. Of ik de cliffhanger van Goede tijden heb gezien. Zelfs al kijk ik die soap al jaren niet meer. Hoe het ervoor staat met de klusplannen in huis en of we al zin hebben in de vakantie.
Want weet je... het leven gaat door. Ook dat van ons. Steeds een beetje meer. En dat vind ik spannend. Soms echt verschrikkelijk eng. Bang om die momenten, die voelen als een nachtmerrie, voor altijd te vergeten. Want in die nachtmerrie werd ik opnieuw verliefd. En die liefde wil ik voor altijd blijven voelen.
Dus vraag me af en toe eens naar de bevalling, Tom zijn lijfje in mijn hand. Zijn kleine handjes en wiebelteentjes. Of naar de dagen die toen volgden. Zo intens en fijn.
Je maakt me niet verdrietig als ik huil. De tranen laten zien hoe trots ik ben. En dankbaar. Dat je er even naar vroeg.
Reactie plaatsen
Reacties